Ik kan het zelf nergens meer vinden, maar ooit op een college zag ik een grafiekje waarin het "opnamevermogen" van (nieuwe) informatie voor een gemiddelde mens was uitgezet in de tijd. Het komt erop neer dat als je geconcentreerd aan een college, lezing, taak etc. begint, dan is na drie kwartier het vermogen om nog iets op te nemen van de informatie die verspreid wordt, gereduceerd tot bijna nul. Tijd voor een koffiepauze dus. Dat was overigens een feit dat me eigenlijk al eerder was opgevallen, namelijk bij het luisteren van cd’s/lp’s. Op een of andere manier kon en kan ik de nummers die aan het begin van een cd staan beter reproduceren dan die aan het eind. En het omdraaien van de plaat, dat moest vroeger nog, helpt daar niet bij. Daar is de pauze net te kort voor. De ideale plaat duurt dan ook ten hoogste 45 min. Dat heeft Perry Keyes goed begrepen. Alleen is het dan zo jammer dat hij meteen een dubbelcd moest maken. Want nu hangt de tweede cd er een beetje bij eigenlijk. Keyes, een taxichauffeur in Sydney, hij wordt in zijn thuisland al de Australische Bruce Springsteen genoemd, is namelijk een adequaat songsmid die het leven in de grote stad beschrijft op een wijze die mij vooral aan Wilco, ook al zo’n band die met een dubbelcd debuteerde, doet denken. Erg goed, heel erg goed, maar twee keer drie kwartier is net te veel. Of je moet de plaat in doses tot je nemen. Want dat is hij uiteindelijk toch wel waard!