Naast mijn geraffineerde tomaat/kerrie-schotel en het feit dat ik slechts één keer in mijn leven heb overgegeven op een vol perron op Amsterdam Centraal ben ik ook erg trots op hoe ik binnen bijna elke muzieksoort wel iets weet te waarderen. Er zijn echter twee genres die me tot nu toe nooit hebben kunnen charmeren. Ten eerste country (ondanks het feit dat de liedjes titels hebben als “I Changed Her Oil, She Changed My Life” en “I Wanna Whip Your Cow”-ik verzin dit niet), en ten tweede muziek die klinkt alsof een Thaise kickboxer een gevarieerd assortiment van blaasinstrumenten trakteert op een lange reeks elleboogstoten en dropkicks. Phosphene, naast muzikant ook een getalenteerd lelijkewebsitemaker, valt in die laatste categorie. Op de tracklist van The Plum, The Orange and The Matchbox staan achter elke titel tekeningetjes van welke instrumenten er precies op dat nummer afgetuigd worden. De saxofoon krijgt het meest te verduren. Pweeep! Pwurp! Pwiewiewieieieieiep! kermt de arme jongen, duidelijk ten onder gaand aan een moorddadige pijn. Oké, misschien heeft hij het verdiend. Misschien is dit de taakstraf die hij uit moet zitten, omdat hij bijvoorbeeld ooit een oboe heeft beroofd, of iemand met astma heeft gedwongen op hem te blazen. Maar ik ben niet sadist genoeg om zijn pijnkreten aan te kunnen horen. Deze cd moet het vast uitstekend doen op de werkvloer van een abattoir.
mij=Secret Eye