Ik sta niet graag in het middelpunt, maar afgelopen zaterdag kon ik er niet onderuit. Deze keer had ik het ook min of meer aan mijzelf te wijten. Tijdens de feestelijke opening van het eigen bedrijf van mijn vriendin, heb ik haar ten huwelijk gevraagd. Midden op straat, waar iedereen bij was, nadat een select groepje uit de plaatselijke fanfare de bruidsmars gespeeld had. Ze zei geloof ik ja, maar daar heb ik niet eens op gelet. Haar blik was voldoende. De opening was bovendien een groot succes, zodat tien december 2005 een dag is geworden om nooit te vergeten. Dat kan ik niet bepaald zeggen van Death-a-Holic, de tweede cd van de Finse formatie The Wake. Het zal u niet verbazen als ik vertel dat deze heren uit één van de overvolle meren met melodieuze deathmetalbands zijn opgevist. Dat is ook het grootste probleem. Een beetje hengelaar slaat in Finland een dergelijk bandje zo aan de haak. En spelen kunnen ze ook nog, alsof het helemaal geen moeite kost. Maar in mijn brein zijn de blauwdrukken voor een geweldig melodieus deathmetalfestijn al door andere bands achtergelaten. Mijn spons is al helemaal ondergedompeld en volgezogen. Er is simpelweg geen plaats meer en dan is een gebrek aan originaliteit dodelijk. Als je niets kan bedenken wat er al niet in zit, dan druppelt het er gewoon weer uit en blijft er alleen een plasje over dat langzaam tussen de straattegels wegsijpelt.
mij=Spikefarm Records
Blacksmith, nogmaals hartstikke gefeliciteerd!
Bedankt voor de felicitatie!
Geloof mijn eigen ogen niet, bijna iedereen vind The Wake niks meer dan een aardige band.
Voor mij is dit een meesterlijke band. De nummers lopen lekker en alles past goed bij elkaar.
Als ik weer eens een andere band probeer, dan kom ik toch weer terug bij The Wake. Ze hebben iets!