Soms is het beter om niet terug te gaan naar een plek waaraan je goede herinneringen koestert. Voor een tweede maal proberen die ene fantastische avond te herleven, loopt meestal uit op een teleurstelling. En dat terwijl je het zo zorgvuldig gepland had. Alle elementen om hetzelfde succes te garanderen zijn er: dezelfde plek, dezelfde mensen, dezelfde wijn, dezelfde muziek maar de magie ontbreekt. Acetylene betekent voor The Walkabouts een terugkeer naar het rauwe geluid van New West Motel en Setting The Woods On Fire. “Oh joepie!” dacht ik eerst nog. Aan die twee platen koester ik immers zeer goede herinneringen. En alle elementen zijn er weer: het stevige gitaarwerk, de duistere lading, de ingehouden agressie, het contrast tussen de stemmen van Chris van Carla – welke ik overigens prefereer – en de referenties aan Neil Young-op-dreef. Maar toch blijkt helaas de magie te ontbreken. Het frustrerende is dat de muziek nergens echt slecht is, wat deze plaat dus zo’n typisch twijfelgeval maakt. Daarom gaf ik ‘m nog wat extra tijd om in te kunnen zinken. Iedere luisterbeurt werd mijn frustratie echter alleen maar groter en groter. Het zijn The Walkabouts, het klinkt als The Walkabouts maar het raakt mij nergens zoals The Walkabouts dat altijd deden. Ik denk dat ik Setting The Woods On Fire maar weer eens ga opzetten.
mij=Glitterhouse / Munich
Je had gewoon geen idee wat je met deze plaat aan moest, geef het maar toe. Het is een draak van een plaat, zogezegd.