Een beetje lamgeslagen en dodelijk vermoeid zit ik achter mijn bureau te staren naar mijn beeldscherm. Het is de laatste avond dat ik hier op de koude zolder achter mijn bureau zit. Morgenvroeg koppel ik mijn pc af en gaat ‘ie de verhuisdoos in. Straks, in het nieuwe huis, zit er een verwarming op zolder en is het ook veel ruimer. Het is hier ook te koud om te zitten. Ik asem iets uit dat op een stoomwolk lijkt. Terwijl ik de zooi overzie die binnen twee dagen opgeruimd zou moeten zijn speelt het Noors combo van The White Birch gepaste muziek. Come Up For Air begint nog wel een beetje opbeurend en in up-tempo met “Seer Believer”, maar daarna wordt bijna alle snelheid uit de nummers gehaald. Hun traag voortslepende indie, liggend ergens tussen Sigur Rós en Mark Hollis, kan zo gemonteerd worden onder een scène in een oorlogsfilm waarin je het gevecht niet te zien krijgt, maar alleen de oorverdovende stilte na afloop in beeld gebracht wordt. Het moment vlak nadat de rook opgetrokken is en voordat iedereen gaat zuchten, steunen en zijn wonden gaat likken. Mijn zolder staat ook op het punt om te gaan zuchten, steunen en zijn wonden te likken na drie jaar intensief gebruik. Misschien wel te intensief zelfs. Ondertussen zingt Ola Flottum alsof hem het mes op de keel gehouden wordt. Als hij zijn mond iets verder open doet of harder zingt dan zal hij het lemmet voelen en zal er bloed stromen. Hij doet het dan ook niet, waardoor de kracht van de liedjes van The White Birch alleen nog maar groter wordt.
mij=Glitterhouse / Munich
dat bedoel ik.