Hoge verwachtingen heb ik voor mezelf dit jaar. Alles zal goed komen. Wat betreft muzikale verwachtingen voor 2006 ben ik echter somber gestemd. Ik had in 2005 al met vele nieuwe revivals iets van: dat vond ik toen al niet leuk en nu al helemaal niet. Maar ik ben bang dat langverwachte nieuwe albums van grote namen ook gaan tegenvallen. En het eerste signaal is al afgegeven… Ik heb de afgelopen dagen het tweede album van 10 Years zo’n beetje vijf keer per dag opgezet. Op papier lijkt het een plaat te zijn die mij zou moeten aanspreken: alternatieve gitaarrock op de leest van Staind en Chevelle. Maar waar de laatste twee mij na enkele luisterbeurten al triggerden doet deze plaat me na pakweg twintig luisterbeurten echt helemaal niets, noppes, nada. Maar wellicht is het mijn smaak die een optater heeft gekregen, dus ik vraag het aan haar. Zij moest verplicht meeluisteren en is het met me eens. Aan de andere kant, het irriteert ook niet. Is het dan eindelijk zover gekomen? Kan je nietszeggende liftmuzak maken met gitaarrock? Kennelijk. Dat is op zich ook een prestatie. Maar ze proberen van alles op de plaat, stevige midtempo rocknummers met hakeffecten, een balladje tussendoor, veel schijnbaar opgekropte emotie die eruit moet en meer wat je in deze categorie muziek mag verwachten. Alle ingrediënten zijn aanwezig, maar ze zijn vergeten dat er een kwartje moet vallen. Wel leuk om een enkel nummer op te zetten of voor nieuwkomers in het genre, maar volgens mij bestaan die laatsten niet meer.
mij=Universal