Hoe schrijf je een hit? Nou, daar is een hele trucendoos voor. Simpele maar krachtige gitaarriffs doen het bijvoorbeeld altijd goed. Of een lekkere bas. Of meeschreeuwbare, bijna op het debiele af simpele teksten. Ziedaar de ingredienten voor de vrije straatherrie van A.R.E. Weapons. Klonk dit vierkoppige gezelschap op het eerste album nog rebels fris, in elk goed genoeg om ver mee te liften op de New York-hype uit 2002, sindsdien gaat het met wapperende vaandels de verkeerde kant uit. Gitarist Ryan Noel testte een overdosis heroine en de resterende band vond blijkbaar dat het wel cult was om te gaan klinken als Scooter die The Killers nadoet. Het verschil tussen belachelijk en geniaal is tenslotte klein. Nou, ook dat was een moedige poging. Het nieuwe, tweede album Free in the Streets wint alle hoofdprijzen in de categorie ‘catchy albums zonder inhoud of enige muzikale bagage’. Het klinkt gruizig, lomp, kinderachtig en gefrustreerd en de eentonige schreeuwzang haalt het hele niveau nog eens extra hard naar beneden. Maar catchy is het wel; ergens weet je dat er veel meer ingezeten had. Vermoedelijk is dat de reden waarom diverse mensen op fora roepen dat je dit album vaker moet horen om het te doorgronden. Dus heb ik mezelf nog langer dan normaal heb zitten martelen met deze jeukplaat. Wat er ontbreekt? Plezier. Euforie. Zelfspot. Mogelijkheden tot dansjes. Hits tussen alle dikke stront. Free in the Streets vind ik een oervervelend album. Alsjeblieft, mensen die het met me oneens zijn, leg me uit waarom ik het fout heb…
mij=Defend / Rough Trade