Van deze cd moet je eigenlijk niet de gruwelijk saaie cover zien, maar de binnenkant ervan (een Jugendstil-achtig metrobord). En op dezelfde manier moet je niet naar Metropolitain Chic luisteren als een normaal album, want dat werkt dus niet. Ik heb het geprobeerd. God, wat wordt het dan een gruwelijk saaie plaat. Langdradige nummers waarin nooit echt gekke geluidjes zitten, en ook al geen heftige uitbarstingen. En er zitten er nog wat minimal-invloeden door, ook al zo’n stijl die ik totaal niet trek als ik met m’n discman op de fiets zit… Maar goed. Wat moet de wereld dan wél met dit debuut van Deep Blue, het eenmansproject van de Engelsman Sean O’Keeffe, die nota bene al vijftien jaar muziek maakt? Nou, ik stel me dit voor in een club ‘s nachts, in een drum’n’bass dj-set, ergens vooraan in de opbouw. En dan kun je je zowat elk nummer wel kiezen en er halverwege weer iets anders in inmixen, zelfs de duistere, kille “Metropolitan Dub”. Op de 12″ die vooraf aan dit album uitkwam, stonden “California” en de remix van “Destroyer”, en die keuze is wel ok. Eigenlijk vind ik het spacy keyboard-dekbed in het kalme “Volcanic” nog het gaafst van deze hele plaat. Verder is-ie gewoon echt niet spannend genoeg, of is het niet mijn stijl. De vullertjes op Pendulums album alleen al zijn heftiger.
mij=Scale