Stel je voor: zowel klassieke als moderne muziek besluiten op een frisse lentezaterdag met hun respectievelijke honden te gaan lopen, ontmoeten elkaar op een in de zon gelegen parkbankje, verbazen elkaar met de chemie die ze samen hebben en bedrijven enkele minuten later de plakkerige liefde in het steegje achter een steengrillrestaurant. Like Brethren, het eerste volwaardige album van de Nederlandse band Flugroove, zou hier de liefdesbaby van kunnen zijn. Het zijn acht heel sfeervolle liedjes, vol geloopte akoestische gitaartjes, hypnotiserende synthesizerpoeha, passieve onderwatervocalen, langzaam groeiende en krimpende klankpatronen en hier en daar The Booksachtig gesampel of Final Fantasyesk strijkwerk. Het is me hier en daar een beetje te netjes en gestructureerd, en wat (al dan niet spontane) compositiefoutjes zouden het geheel een stuk begeerlijker kunnen maken, maar vanwege de lome tevredenheid die de muziek verder teweegbrengt heb ik nauwelijks zin om daar over te klagen. Ik vind de teksten wel behoorlijk naar: bij dit soort zachtblauwe, lodderige muziek smaken teksten als ‘with her black face and her pale white hand she can wash away the pain’ als rauwe witlof op een bramenpannenkoek. Als ze nu over iets luchtiger of betekenislozer zaken zouden zingen, dan hadden we met Flugroove in Nederland bijna onze eigen Lali Puna, Ms. John Soda of The Notwist gehad. Ik raad ze aan voortaan alleen nog liedjes te schrijven over dartelende jonge geitjes.
mij=Cabin Music