Er zijn popfotografen en popfotografen, die conclusie trok ik zojuist. De eerste groep doet het voor het geld: zoveel mogelijk geld verdienen op een zo gemakkelijk mogelijke manier. Als bijvoorbeeld Bon Jovi of de Foo Fighters op komen draven dan staan ze op de voorste rij te dringen omdat dat er nu eenmaal brood op de plank moet, na één nummer rennen ze weer heel hard naar buiten om naar hun volgende klus te vertrekken. Integenstelling tot hun interesse in muziek is hun ego enorm. Ze zijn immers allemaal geweldig en maken alleen maar geweldige platen! Ze fotograferen immers alleen maar grote bands! De tweede groep maakt foto’s uit liefde voor het vak. Goed, er moet ook brood op de plank maar dat komt op de tweede plaats, maar foto’s maken kost tijd en dat lukt niet in vijf minuten. En daarnaast moet je toch weten waar je naar staat te luisteren? Dus wachten deze mannen en vrouwen af tot de eerste groep fotografen allang weer thuis zit. Vervolgens wachten ze op het goede moment voor een goede foto, blijven nog een paar nummers hangen en gaan, na een biertje gedronken te hebben met wat collega’s, rustig weer op huis aan. Praat eens vijf minuten met Lex van Rossen en u weet wat ik bedoel. Op de één of andere manier kom ik deze groep vaak tegen bij concerten in de kleinere zalen als Paradiso, de Melkweg en Nighttown en de eerste groep fotografen alleen maar in de Heineken Music Hall of Ahoy.
Wie ik nog nooit tegenkwam is Kees Tabak. Nu is dat niet zo gek, hij had de popfotografie er al een tijd geleden bij laten zitten omdat er genoeg andere leuke klussen op zijn pad kwamen. Maar niet zo lang geleden begon het weer te kriebelen en maakte hij een serie foto’s van artiesten die hij in zijn boek DutchMusic verwerkte. Het zijn geen concertfoto’s, het zijn foto’s van artiesten in het bos, op de bank, achter het drumstel en bedenk zelf nog maar wat standjes. En ondanks dat ik Kees niet ken stop ik hem vanaf nu in de tweede groep popfotografen. Want van zijn foto’s straalt vakmanschap af. En liefde. Liefde voor zijn onderwerp, liefde voor mooie foto’s, ja, zelfs liefde voor muziek. Het enige nadeel is dat Kees kennelijk een heel andere muzieksmaak heeft dan ik heb: hij houdt vooral van Nederlandse bandjes en artiesten en die vind ik zelf niet zo heel erg interessant. Maar voor de liefhebber van De Dijk, de Golden Earring, André Hazes, Rick de Leeuw, Trijntje Oosterhuis en ga zo nog maar 191 pagina’s door is er genoeg moois te zien. Wat er na pagina 192 in het boek staat weet ik niet. Ik kom nooit voorbij pagina 192. Daar staat zij. In stemmig zwart-wit staart ze me zwoel aan, voorovergebogen over haar piano. Alleen deze foto al maakt dit boek een meer dan welkome aanvulling op uw boekenkast.
mij=Terra Lannoo
Het verschil is natuurlijk ook dat jij en je collega’s op locatie werken, en Tabak vrijwel alleen in de studio of bij de artisten thuis heeft geknipt.
Dit is Wende door Tabak: http://www.keestabak.nl/dutchmusic/Wende-Snijders.jpg