Muse – Absolution tour (DVD)

De laatste keer dat ik Muse live heb zien spelen was een week voor het concert dat het hoofdprogramma vormt van deze dvd. Nou ja, gezien… Eigenlijk stonden we te ver weg, in de dampen van mileuonvriendelijke vreugdevuurtjes, de gebruikelijke vrijende stelletjes en veel, heel veel afval. Te ver weg om ons helemaal te laten overdonderen door de geoliede rockmachine die Muse kan zijn. Te ver weg om ons onder te dompelen in het – laten we eerlijk zijn – megalomane, pompeuze gitaargeweld met donderende, aan klassieke muziek refererende pianostukken. We vertrokken nog voor het einde. Zo ver van het podium leverde het niet dezelfde beleving op als vooraan in het midden. Bovendien was ik doodmoe, omdat ik de hele dag met een ingetapete enkel over het Landgraafse knollenveld gehobbeld had. Tegen de tijd dat we de auto gevonden hadden, hoorden we de laatste klanken van de toegift wegsterven. Met deze registratie van Muse op het Glastonbury festival kan ik het gemis een beetje goedmaken. Het is een keurige BBC-registratie van een wederom vlekkeloos verlopend concert. Het geluid is fantastisch, met op strategische momenten net genoeg meezingend publiek hoorbaar. Maar de registratie is daardoor ook een beetje braaf. Veel close-ups en mediumshots, wat maakt dat je de band prima kan volgen, maar waardoor je juist het unieke van zo’n groot festival, net zoals de videoshow en het lichtorgel op de piano van de band, mist. Normaal zie je dat ook niet goed door de lange jongens voor je, of die ene idioot met spandoek, maar da’s toch anders. Pas tegen het einde zie je wat meer beelden van het massaal op en neer springende publiek. Als ik eerlijk ben vind ik de Pinkpop registraties van onze eigen omroepen vaak een stuk spannender. Het is ook nooit goed hè? Nu kon ik met allang herstelde enkel in eigen huiskamer volledig uit m’n dak gaan, mis ik toch weer de typerende festivallucht van zweet, wiet en blubber. Toch bevat de dvd voor een fan genoeg onvermijdelijke kippenvelmomenten. Met name “Apocalypse please”, “Sunburn” en “Time is running out” bezorgen mij recht overeind staande nekhaartjes. Gelukkig heeft de dvd mét een (onbedoeld?) ‘Spinal Tap-moment’ ook nog wat venijn in de staart. Twee in de UK en twee in de VS opgenomen tracks laten een andere, ongepolijstere, kant van Muse zien. Eerst een fragment waarbij de band achterom, via een stikdonker gangetje het piepkleine podium van de club bereikt en vervolgens zie je twee nummers waar Muse – deels in zwart wit, en snel met elkaar versneden beelden – de club platrockt. Zo veel puurder dan de toch wel erg gladde BBC opnames. Zoals zanger Matthew Bellamy het aan het eind van het fragment zelf verwoordt, voordat hij z’n gitaar backstage in een dumpster flikkert: “That were proper rock ‘n roll”.

mij=Warner