Er is meer dan genoeg gesproken over de hoe en waaroms van het uiteenvallen van Daryll-Ann. Interessanter is de vraag naar wat de bandleden nu doen. Jelle Paulusma presenteert zich als eerste solo. De echo’s van Daryll-Ann klinken vooral door in de stem van Jelle Paulusma en in een enkele track (“Trust U Love Me”). Verder horen we voor het eerst electronica (spaarzaam, dat wel), ongetwijfeld te danken aan zijn werk met dance-act Clashing Egos en een bijna lo fi-achtig geluid dat doet denken aan bijvoorbeeld Jim White en Smog anno 1998 (“No Time To Waste”, “Silence = Golden”). De vormexperimenten en de achteloos, maar oh zo spannend klinkende thema’s roepen ook de naam van Lou Barlow op. Here We Are zal door sommigen beschouwd worden als een plaat met een gebrek aan eenheid of als de plaat van een zoekende muzikant. Maar ik denk dat deze plaat vooral de verschillende kanten van een muzikale persoonlijkheid laat horen. En Jelle Paulusma is al te lang bezig en klinkt nog steeds te eigenzinnig om zomaar een epigoon genoemd te worden. Daarvoor presenteert hij zich ook te nadrukkelijk: Here We Are, met baard en al.
mij=Munich