Ze zeggen wel eens dat liefde een verslaving is. Dat je je veel eenzamer en kwetsbaarder voelt na je eerste verliefdheid dan ervoor, omdat je dan meer beseft dan eerst wat je mist als je alleen bent. Mijmeringen over verloren liefde vormen nog altijd het thema van de teksten van Solo. Daarom vind ik ook de bandnaam zo mooi. Net als op het eerste album Songs ‘n Sounds ontboezemt J Perkin zijn verlangens in kalme, gevoelige liedjes. Solopeople is een consequent, bijna voorspelbaar vervolg erop. Melodieus is alles net iets gegroeid, je hoort meer koortjes en het is te horen dat pianist Simon Gitsels dit keer aan de songs mocht meeschrijven. Ook staat er weer een mooie single op die door veel radiozenders is opgepikt, “Come back to me”, en ook dit keer springen qua melodie er weer een paar liedjes uit. Afhankelijk van je voorkeur voor het kleine, lieve Solo zijn dat “On and on”, “Everything Goes” en “Don’t Change” of juist de vollere keyboardnummers. Solo bouwt trouw verder aan een oeuvre dat bloedstollend mooie live-optredens garandeert. Toch moet er ook kritiek zijn. Als ik het eerste album weer opzet, merk ik dat daar soms drums ontbreken, dat er stiltes vallen die het persoonlijker maken, bijna plechtig. Soms hangt daar zelfs dreiging in de lucht, terwijl Solopeople meer doorkabbelt, en daar wordt het wat saai van. De bridge in “Over The Country” lijkt zelfs wel te kort. En waarom staat de losse single “ Right Here” eigenlijk niet op deze plaat? Maar goed, laat ik niet zeuren: Solopeople is een geslaagde bijnaliefdesplaat. Je zou bijna gaan hopen dat Perkin zijn ware nooit vindt.
mij=Excelsior / V2