Verwend worden door je oma. Ik zei hier als kind geen nee tegen. Soms mocht ik logeren en keken we samen ‘s avonds naar diverse quizzen met voor mij een glaasje sinas en chips. Zo weet ik alles van Fred Oster met zijn cavia’s en van Willem Ruis met zijn “houden of weggeven.” Na het bespreken van een toegeschoven cd-release zit ik nu ik groter ben geworden – en het zonder mijn oma moet stellen – met dezelfde tweestrijd. De vorige release Welcome to the Hiawatha Inn van het uit Chicago afkomstige The Great Crusades heb ik weggeven. Ik had er niets mee. Met de release van hun vijfde studioalbum Four Thirty doen ze een nieuwe poging om in mijn cd-collectie te komen. Een collega type André Rieu en André Hazes vroeg mij of dit Rammstein was. Het laat zich raden wat hij er verder van vond, maar qua muzikale ruigheid zat hij er niet echt heel ver naast. De band die normaliter laat inspireren door de bluesrock doet het hier vetter dan ooit met riffs die zo van de bluesy beginplaten van ZZ Top afkomstig hadden kunnen zijn. Voeg hier nog wat invloeden van The Doors, John Lee Hooker en Captain Beefheart aan toe. The Great Crusades blijken plots muzikaal boven zichzelf uitgestegen te zijn. “Houden of weggeven,” is de vraag. Het antwoord op dit album over de zelfkant van het leven lijkt me duidelijk.
mij=Glitterhouse / Munich