Sommige lezers zijn niet blij met recensies waarbij auto’s en verhuizingen een hoofdrol spelen. Het is echter onvermijdelijk om het hier toch over te hebben nu ik mijn vrije tijd grotendeels met beide doorbreng. Als de werkdag om is moet er weer aan de nieuwe woning gewerkt worden. Vanavond is het eigenlijk feest, want samen met mijn vriendin halen we de laatste spullen uit haar woning. ‘s Nachts scheuren we vermoeid, maar voldaan over deze laatste stap over de autobaan terug. Mijn autokunsten gaan op de automatische piloot en worden aangestuwd door The Lords of Altamont. “Je rijdt honderdveertig!,” hoor ik mijn vriendin plots met harde stem naast me terecht zeggen. “Oh, had ik niet in de gaten,” is eigenlijk het enige wat ik uit kan brengen. Normaliter ben ik geen scheurneus en honderdtwintig vind ik na een botservaring wel hard genoeg. De heren met roots in The Cramps, The Fuzztones en The Bomboras zijn de schuldige. Ze gaan er met hun garagerock op dit tweede album Lords Have Mercy namelijk behoorlijk tegenaan met twee scheurende gitaren, een spetterend orgel, stuwend bas -en drumwerk en een zanger die het niet al te braaf houdt. De volgende ochtend als ik in de file sta dan stel ik mijn mening toch maar even weer wat naar beneden bij. “Live fast die young,” lijkt me toch wat geforceerd door deze knarren die de achttien toch al net als ikzelf ruim gepasseerd zijn. De productie had voor een garagerockplaat eigenlijk ook wel wat vuiger gemogen. Na de muzikale begeleiding op de laatste verhuisrit vergeef ik ze dit echter: Lords Have Mercy, I Have Mercy.
The Lords of Altamont spelen 22 februari in Paradiso te Amsterdam.
mij=Fargo / PIAS