Hallo zeg, hoe depri kun je als bandje zijn? Jezelf The Unchosen noemen en dan grossieren in vrolijke titels als “Cut my soul”, “D.O.A.” en “Losing Control”, dat lijkt een beetje veel van het goede. Maar wanneer bij het eerste nummer na een smerige gitaarriff plots een voor metalbegrippen ongebruikelijk jungleritme tevoorschijn komt hebben ze toch mijn belangstelling gewekt. Terwijl ik de achterkant van het hoesje bekijk zie ik ineens “Billy Jean” staan. Het zal toch niet….? Jawel hoor, ‘Track 12 written by M. Jackson‘. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ga eerst even verder naar de cover. Mwah, wel flink vermetald, maar ik val niet van m’n stoel. Integendeel, de rest van de cd bevalt me eigenlijk beter. Het doet een beetje denken aan Disturbed, maar dan iets minder ruig. Vaak, tenminste. Ze kunnen stevig knallen, maar met enige regelmaat nemen ze wat gas terug. Vooral door de frasering en het vibrato van zanger Garth krijgt het dan meestal iets Pearl Jam-achtigs. Maar de heren hebben lef genoeg om ook heel andere kanten op te sturen. Zo is bij goede beluistering Peppers-achtige funk te horen in het titelnummer. Het is een beetje jammer dat ze de experimenten niet wat verder door durven te voeren. Te vaak komen vroeg of laat kamerbrede numetal-riffs om de hoek kijken, op momenten dat het experiment juist naar meer doet verlangen. Volgende keer iets meer lef en The Unchosen zou in plaats van een heel aardig album wel eens een fantastisch album af kunnen leveren…
mij=Casket Music / Bertus