Vicki Bennett maakt onder de naam People Like Us al heel veel mooie jaren heel veel mooie radio en heel veel mooie cd’s. Haar belangrijkste merite is dat ze behoorlijk obscuur geluidsmateriaal zoekt, vindt en op een slimme doch weinig verfijnde wijze over elkaar heen plakt. Deze onsubtiel in elkaar doorechoënde flarden belegen muziek vormen altijd composities die op geen enkele manier kloppen, en oh, dat is zo mooi. “DO or DIY” is de naam van Vicki’s programma op de New Yorkse radiozender WFMU, en omdat ze daar voor nu even mee gestopt is biedt het station haar luisteraars als soelaas een door haar gemaakte mp3-vormige dj-mix aan. Het is de meest waardevolle gratis mp3 die ik ooit gedownload heb. De manier waarop bizarre audiovondsten gedurende een vol uur met een maximaal contrast tegen elkaar afgezet worden verwekt zo’n plafondverheffend eclecticisme dat de rechterhelft van mijn lichaam er met een aanzienlijke regelmaat bij verlamt. Bekijk de tracklist. Er zijn liedjes met titels als “Bumpa På”, “Ij Ij Ijijij” en “Aaaaaaaaaaaaaaaah”. Er zijn klassieke muzikale hoogstandjes als “Where Is My Mind” en “Love Will Tear Us Apart”, al dan niet gezongen door op een schroothoop achtergelaten robot met roestige kaakscharnieren. Er is gejodel, geschreeuw, gekweel, gefilosofeer, gesmeek en gerardcox. Jaja, Gerard Cox komt ook langs. En de finale wordt gevormd door drie verschillende, steeds over elkaar heen duikelende versies van “Mah Na Mah Na”. Ik heb geen andere muziek meer nodig, in mijn leven.
mij=het internet
Mijn linkerhelft is je nog immer dankbaar voor het wijzen op het bestaan hiervan. Mijn rechter kan dat niet meer…
Zow, toch helemaal volgehouden. (krijg ik nu een stickertje?)
Weet je wat! Je krijgt een lintje!
Jezus, Gerard Cox staat er echt op. Hoekandatnou?
één hoeraadjehet voor Marten!
Zojuist is Gerard Cox langsgekomen. ‘Tis weer voorbij die mooie zomer, zong ie. Op de achtergrond hoorde ik een depressieve saxofoon zelfmoord overwegen en iemand die gemarteld werd om genade smeken. “No… no… noooo… nooo…”, schreeuwde de man uit. Zo reageren mensen wel vaker als ze gedwongen naar Gerard Cox moeten kijken of luisteren, maar vooral kijken.
En *poef!*, alles valt op zijn plaats.
Maar dat wist die gekkie Vikki toch niet? (of wordt er ergens op pay-tv ‘Then happiness was very common’ uitgezonden?)