Ik heb last van vooroordelen. Zeker ook bij muziek. En bij het zien van een cover of bandfoto van een band die ik nog niet ken. Zo had ik mijn vooroordeel al gelijk klaar toen ik de cd Nosferatu van Bloodbound onder ogen kreeg. De heren op de hoes zien er namelijk erg ‘black/death metal’
uit. Met hun kleding en corpse paint lijken ze qua uiterlijk op bands als Dimmu Borgir en Immortal. Ik verwachte dus een stevig potje zeer zware gitaren en grunts. Maar nee, deze Zweden nemen iedereen in de maling met hun uiterlijk. De muziek heeft niets van dat alles. Ze zetten een degelijke pot melodieuze heavy metal neer. Qua stijl ligt het dan ook meer ergens in een zijstraatje als je van de Iron Maidendreef/hoek Iced Earthsteeg richting de hoek Helloweenstraat/Masterplanallee wandelt.
Fredrik Bergh (toetsen en bas) en Tomas Olsson (gitaren) waren al jaren elkaars bloedsbroeders en wilden na tal van verschillende bandjes eindelijk samen muziek maken. Ze legden de lat gelukkig niet al te hoog, ze wilden slechts ‘the best and true metal music that had ever been written’ creëren. In 2004 wisten ze zanger Urban Breed en drummer Oskar Belin te strikken om samen met hun die muziek te maken. Nu is hun eerste album er, maar daarmee hebben ze die top nog niet bereikt. Voor ‘the best metal’ moeten ze nog wel even oefenen en doorgroeien. Evenwel met een zeer goede zanger voor deze muziek, weten ze wel een zeer goed potje, bijna ouderwetse, heavy metal te maken, met een aantal aanstekelijke nummers, zoals titelnummer Nosferatu en Desdemonamelia, waarbij met name het refrein zo lekker in je kop blijft hangen.
mij=Metal Heaven / Rough Trade
Kom kom niet zo terughoudend.
Dit is gewoon een heerlijk schijfje dat elke echte heavy metal fan van 35 jaar en ouder in huis MOET hebben!
Tsja, zo oud ben ik dan ook nog niet 🙂
Dit is dus WEL “the best metal”, het is niet dat het wat ouderwets (?) klinkt dat het niet goed meer kan zijn.