Je bent rockzanger, maar in je band worden alle songs geschreven door de gitarist. Zelf schrijf je weinig of geen materiaal. Als de gitarist aan het schrijven is voor het volgende album van je bandje, heb je dus tijd over. Je hebt dan twee keuzes: je kunt thuis met je voeten omhoog gaan zitten, afstandsbediening in de ene hand en een pilsje in de andere. Of je haalt zelf een bandje bij elkaar en gaat vrolijk weer aan de slag. Bob Catley, zanger van Magnum, heeft voor het laatste gekozen. Het probleem blijft dan welk materiaal je moet spelen. Voor dit vijfde album is dat vooral van de hand van de gitarist uit Catley’s liveband, Vince O’Regan (ex-Pulse). Maakt dat veel verschil met het materiaal van Magnum-gitarist Tony Clarkin? Welnee, Catley heeft een zeer herkenbare stem en bovendien een stem die vooral geschikt is voor galmende zangpartijen. Het materiaal is bijna per definitie melodieuze rock. Dan mag de platenmaatschappij nog zo graag de vergelijking met Rainbow en Dio trekken, de gelijkenis met Magnum blijft gewoon groot. Een tikkie meer up-tempo misschien, hier en daar wat steviger, maar toch vooral Magnumachtig materiaal. Is dat erg? Nee, want het is wel góed materiaal en Catley doet bovendien precies waar hij goed in is: galmen. De muziek is fraaie riffgeoriënteerde melodieuze rock met hier en daar een klassiek tintje (“Beautiful Mind”!). Spirit of Man is met liefde gemaakt en daar kan geen hype tegenop…
mij=Frontiers / Rough Trade
wordt wel eens heel hard tijd dat de stijlpolitie het misbruik van Leonardo’s prent aan gaat pakken. deze hoes doet pijn aan mijn ‘kunsthistorische’ ogen!
Ik zag hem van de week ook al hangen bij Ikea. Fokking hell.