Ook wel eens het gevoel dat je in een kringetje ronddraait? Dat je iets al eerder hebt gezien of gehoord? Ik bedoel geen déjà-vu, maar het gevoel dat je verdwaald bent in een bos en steeds op hetzelfde punt uitkomt. Op dat punt kwam ik dit keer drie strak in het pak gestoken keurige Britse heren tegen. Ze kwamen me bekend voor, zij het dat ze bij onze eerste ontmoeting in een meer stedelijke omgeving verkeerden (Penthouse & Pavement, 1981).
Destijds was wat zij deden misschien niet revolutionair (nee, daar waren ze te keurig voor), maar toch op z’n minst opmerkelijk. Ze maakten deel uit van een beweging die van mening was dat echte muziekinstrumenten helemaal niet nodig waren en dat computers en synthesizers een prima vervanging vormden. Deze underground beweging is vandaag de dag geheel in het establishment opgenomen. Je zou kunnen beweren dat de heren met hun werk latere generaties dans muzikanten beïnvloed moet hebben, terwijl ik zelf eerder denk dat zij niets meer waren dan de onechte zonen van die vier keurige robots uit Duitsland. Iets waar ze in hun huidige werk nog steeds op teren. Een karakterloze cover van “Don’t fear the reaper”(een goed nummer blijft een goed nummer ookal wordt het bloedeloos gecovered) helpt daar geen lieve moer aan. Dat ze ondanks hun kreukloze imago toch af en toe in opspraak geraakten was meer te danken aan hun onderwerpkeuze (We don’t need this fascist groove thang, Come live with me) die niet strookte met het hedonistische imago van de muziek dan aan werkelijke controverse.
Maar waarom waren deze klaarblijkelijk intelligente heren er toch niet in geslaagd uit het bos te ontsnappen? Waarom doet hun voorkomen nu zo hopeloos ouderwets aan? Ik besloot een andere weg in te slaan. Op mijn weg het bos uit kwam ik hoesontwerper Malcolm Garrett tegen. Wat bezielde de man die mede-inspirator was voor mijn latere beroepskeuze, ook dat bos in te gaan? Als dat was om hun site te ontwerpen is er in ieder geval een persoon die de juiste keuze heeft gemaakt.
mij=BEF / GO!