Je eerste modeshow blijkt een avontuur. Overal om je heen zitten hipsters met camera’s die het hele komende uur aandachtig zullen spieden op trends, stijlen en foutjes. Dan gaan de gordijnen open en paraderen de mannequins over de catwalk op en neer. Ze bewegen sensueel, en hun dracht verzwelgt in warme technokleuren. Het is werkelijk heel mooi gedaan, dat kan iedereen zien. Kunstzinnig, dat wel. De modellen zwieren niet, ze schrijden uitdagend. Een enkel meisje blijft je bij vanwege haar mooie ogen, en je hoopt dat ze zometeen nog eens langskomt. Maar hee, die meid die nu opkomt ziet er óók prachtig uit. Die subtiele, kristalheldere patronen in haar jack! Niet praktisch, maar wél uniek. Jammer alleen dat ze zo chagrijnig kijkt. Bepaalde kenmerken van haar steriele outfit heb je overigens net ook al gezien, en je begint nu langzaam de grote lijn in de voorstelling te begrijpen. Degene die dit bedacht heeft, ging het kennelijk niet zo om praktische kleding, maar wilde er een funky getint verhaal mee vertellen; hij wilde vernieuwend en persoonlijk zijn met machinegeproduceerde kleding. Misschien dat die meid daarom wel zo raar keek. Zou het wel fijn zitten? Of zou ze dit werk elke dag doen en wordt ze gewoon uitgebuit door het modehuis? Ach boeie, om naar te kijken is het perfect toch? Ha, daar is de grote apotheose, alle modellen komen het podium op. Jaaa, daar heb je die meid met die mooie ogen weer! En daar heb je ook de mode-ontwerper. Het is zo te zien een graatmagere 21-jarige ADHD-jongen uit Detroit. Zijn middelbare school heeft-ie nooit afgemaakt, maar van artistiek talent stroomt-ie over, dat blijkt wel. Alleen, zou hij ook gewoon een lekker warme trui in z’n assortiment hebben..?
mij=Warp / Rough Trade