Ik verlang weer naar een piano in huis. Ik ben er aan toe. Daar kwam ik achter terwijl ik luisterde naar Kelley Stoltz nieuwe cd Below The Branches. Steeds als ik deze plaat draai dan bespelen mijn vingers een piano die er niet is. Ze tikken achteloos mee op mijn bureau, op mijn knieën, op de armleuningen van mijn stoel. Ze proberen de zwarte en witte toetsen aan te slaan die Kelley Stoltz in de liedjes op Below The Branches toucheert. Akkoordenschemaatjes, ragfijne loopjes. Ze klinken doodsimpel, zeker samen met de rustige manier van zingen van Stoltz die zelf zingt, maar daardoor misschien wel juist zo fijn. Het is niet alleen maar man met piano overigens op Below The Branches. Stoltz speelt veel instrumenten en weet precies wanneer hij ze in moet zetten in zijn liedjes om de juiste sfeer te creëren. Die juiste sfeer heeft vele gezichten en verraadt wat voor muziek Stoltz zelf ook goed moet vinden. Soms doet hij denken aan de Beach Boys (“Ever Thought of Coming Back”), soms aan Pink Floyd (“Mystery”), soms aan the Beatles (“Memory Collector” en “Wave Goodbye”) en tussendoor friemelt hij ook wat Velvet Underground-invloeden. Zo zijn er voor wie luistert nog wel meer jaren zestig invloeden te horen op Below The Branches, maar wie van Ben Folds houdt heeft aan Stoltz zeker ook een goede. Dat maakt de cd er echter niet minder op. Net als mijn verlangen naar een piano in huis.
mij=Sub Pop / Konkurrent
Leuk retro-album, inderdaad! De verpakking is trouwens ook grappig, helemaal in milieuvriendelijk spul. Als er kartonnen cd’s hadden bestaan had Stoltz die ook nog gebruikt…