Richard Ashcroft – Keys to the world

Op het filmfestival in Rotterdam kom je zo maar allerlei oude vrienden en bekenden tegen en in mijn geval kwam er zelfs een ex-vriendje uit het buitenland een dagje over. Gezellig en vertrouwd. Na een paar uur rondwandelen constateerden we enigszins lacherig dat we dan misschien al bijna drie jaar verder waren, maar geen spat veranderd. Richard Ashcroft, voormalig zanger van The Verve, lijdt een beetje onder hetzelfde syndroom. vier jaar na het verschijnen van zijn vorige solo CD Human Conditions, de eindeloos vervelende liefdesverklaring aan echtgenote Kate, is hij nog steeds geliefd en verguisd in thuisland Engeland. Waar Coldplay hem als een held op het podium onthaalt bij Live 8, wordt hij door hetzelfde publiek waarbij die band zo vreselijk populair is, volledig over het hoofd gezien. Ik vrees dat dit met deze cd niet gaat veranderen. Richard klinkt nog steeds hetzelfde; een beetje nasaal en dreinerig met af en toe een snik. Ook uiterlijk is er niets veranderd; het is nog steeds dezelfde lange slungel met iets afgezakte jeans en afgetrapte mocassins. Dezelfde trieste blik en dezelfde triestige liedjes met momenten van hoop. Wanneer Ashcroft op z’n best is, en dat is hij een paar spaarzame momenten op deze cd, evenaart hij bijna het niveau van The Verve. “Break the night with colours” of “Keys to the world” bijvoorbeeld bezitten de dromerige ‘uplifting’ soulvolle flow die we nog kennen van “Sonnet” of “Catching the butterfly”. Maar het grootste deel van de liedjes op deze cd haalt het daar niet bij. Want buiten het sterke, uptempo openingsnummer “Why Not Nothing?” of het poppy, Dylanesque “World Keeps Turning”, is de plaat een beetje veel van hetzelfde. Ashcroft lijkt een stadionpubliek met aanstekers in de lucht als hoogste doel te hebben, want de meeste liedjes zijn van het soort ‘ballade met epische kwaliteiten’, terwijl hij juist in die liedjes waarin hij het ‘klein’ houdt (“Simple song”, “Music is Power”) bewijst dat hij het wel degelijk kan. Oude bekenden treffen is fijn. Het voelt vertrouwd. ‘Wat was het eigenlijk een schatje’. ‘Z’n haar lijkt eigenlijk wel een beetje op dat van Richard Ashcroft’. Hmm. Maar ik ben wél veranderd. Oude liefde roest en is niet langer relevant.

mij=Parlophone / EMI