Na jarenlang schamper gelachen te hebben bij het terugverlangen van de oudere generatie naar de magere jaren vijftig en zestig – toen had men immers nog normen en waarden – weet ik nu helemaal zeker dat ik daar geen enkele behoefte aan heb. Dat kleinburgerlijke en bekrompen gedoe mogen ze lekker zelf houden en voor de muziek hoeft het al helemaal niet meer. Want wie verlangt er nog naar de beginjaren van de Rock n’ Roll wanneer hij een band als The Accidents heeft beluisterd? Dit is Rock n’ Roll van déze tijd en verdomd goede ook! Wanneer The King nog zou leven zou hij zijn bejaarde en krakkemikkige heupen direct in beweging zetten bij de kick-ass liedjes op Poison Chalice. Alsof The Ramones stiekem de begeleidingsband van Jerry Lee Lewis waren en nu eindelijk solo zijn gegaan. U begrijpt, ik kan dat wel waarderen. De vier bandleden lijken zo uit een aflevering van Happy Days te zijn weggelopen en slechts de aanwezigheid van een gezonde dosis gitaargeweld en de iets te dik aangezette tatoeages doen anders vermoeden. Zoals dat nu eenmaal hoort wordt zowel tekstueel als melodieus geen cliché geschuwd en dat is maar goed ook want zo kan ik de liedjes tenminste direct meeblèren! En dus schreeuw ik met schorre keel: méér, méér!
mij=Burning Heart / PIAS
Ik hoor die fifties er niet zo aan af, vind het meer Sham69 on speed.