Andy Tillison is een dapper man. De openingpagina van zijn website roept al: ‘You can’t start an article about this band by saying “The Tangent are a band from…. and have…” etc. (Besides which, this site has full history and personnel sections..) There’s more to it than that. It’s the whole movement that they champion, the history behind it that makes them what they are. So we’ll start before some of them were born….’ Hij staat op de schouders van reuzen en is de eerste om dat toe te geven. Sterker nog, de website van The Tangent staat vol met essays over de werken van de grote meesters. En Tillison geeft ook grif toe dat hij in hun voetsporen wandelt. Dat doet hij vooral met zijn “supergroep” The Tangent. Ooit gestart als een samenwerkingsverband met Roine Stolt en David Jackson is het nu bijna een echte band, met een aantal (ex-) Flower Kings leden en aanverwanten (Jonas Reingold, Jaime Salazar, Krister Johnson), vrouwlief Sam, oude vriend Guy Manning en rietvirtuoos Theo Travis. Roine Stolt is definitief uit The Tangent gestapt en dat is een hele vooruitgang. Het Flower Kings sausje dat de vorige plaat had heeft, A Place in the Queue niet. Andy drukt weer als vanouds zijn stempel op de plaat, maar dat wil niet zeggen dat het een PO90 plaat geworden is. Stolt is adequaat vervangen door Krister Johnson, minstens zo’n goede gitarist als Stolt, maar minder dwingend aanwezig. Wel dwingend aanwezig zijn Andy, die met de dag een virtuozer toetsenist wordt en blazer Theo Travis en dat geeft de hele plaat een frisse, haast VDGG-achtig sausje. Door het hoge spelniveau op deze derde plaat vallen echter twee dingen op. Andy kan helemaal niet zo goed zingen en dat stoort, vooral als de zang voor in de mix zit en de muzikale virtuositeit lijkt soms belangrijker te zijn dan goede nummers. Hoewel de hele plaat erg goed is, is er amper een nummer dat echt blijft hangen. De jaren tachtig discopastische “The Sun in my Eyes” wellicht”, maar of dat nu de bedoeling is. A Place in the Queue is echter een enorme stap voorwaarts na het mindere The world that we drive through. En daarmee mag deze plaat een stapje voorwaarts in de rij…
mij=Inside Out / Suburban