Normaal gesproken is Jnnk de prinses van de File Under-tweepoprecensie, maar voor één keertje mag ik dat zijn. Ik kreeg namelijk onlangs Wild Like Children van Tilly and the Wall toegestuurd door onze algemeen directeur Storm – iemand die ik overigens nooit ontmoet heb en daarom voor mij technisch gezien nog steeds een mysterieuze Française kan zijn, die haar dagen slijt met het in internationale treinen nippen aan haar sigarettenstaafje, en vanonder haar grote gestippelde hoed af en toe doordringende blikken werpt op haar geheel in zwart geklede coupégenoot die een geheime microchip in zijn koffer bewaart. Maar dat terzijde. Tilly and the Wall. In de tweepop lijkt alles altijd een beetje op elkaar: er is iedere keer sprake van heldere keyboardjes, harmonieuze meerstemmigheid (het liefst jongen/meisje) en vriendelijk jengelende gitaartjes. Tilly and the Wall, echter, hebben een extraatje. Een tapdanser. De percussionist is een tapdanser. Nu ben ik zo oppervlakkig dat ik alleen al om een feitje als dit slaafs van een band kan houden, hoe slecht de muziek verder ook is, maar in dit geval gaat de muziek er daadwerkelijk op vooruit. Het getap valt niet altijd op, maar levert af en toe ritmes op die beter bij de liedjes passen dan alledaagse drummaten ooit zouden kunnen doen. Bovendien zijn de beats niet na te maken met een drumstel, durf ik – ondanks mijn complete onervarenheid met drummen en tapdansen – met een zelfverzekerde knik van het hoofd te zeggen.
mij=Team Love / Coop / V2