Huh, dacht ik, die plaat is toch al heel lang uit? In de brievenbus, Ultrasport: Fins en hartstikke indie. Ik wist meteen waar ik de band, los van enkele mp3’s op mijn computer, van kende. Toen Thinksmall nog ‘s Neerlands bekendste indielog was, schreef eigenaar Martijn ettelijke keren over dit tweepopkwartet. Zo vaak overigens dat het hem een bedankje in het cd-boekje opleverde, maar dat terzijde. Het is gek, een recensie schrijven over een band waarvan de liedjes af en toe via de computer voorbij komen, maar die nooit echt een gezicht gekregen heeft. Tussen persoonlijke winamp-airplay en het verschijnen van de cd zat te veel tijd: ik kocht hem niet, en zo verdween Ultrasport een beetje uit mijn beeld. Slechts twee noten had ik nodig om te weten dat de liedjes blijven hangen en om me te herinneren waarom ik zo blij werd van de liedjes van Ultrasport. Onhandig verlegen zang – in dit geval positief! -, een drive vooruit in vierkwartsmaat, referenties naar Belle and Sebastian, Simon and Garfunkel en hoe heette die andere Finse band ook alweer? Juist, 22-Pistepirkko. En wat werd ik er blij van om “The Boy That Never Lied” weer eens te horen, en wat vond ik het jammer dat “Discogirls and discoboys”, net als een aantal andere liedjes eerder op een van de drie in eigen beheer uitgebrachte EP’s verschenen, niet op het album terecht gekomen is. Tien liedjes in slechts een half uur, maar ze blijven hangen, wel twee jaar lang en bovendien zijn ze gemaakt om blij van te worden.
mij=Gashopper
🙂