Egil Olsen is drie maanden jonger dan ik, maar hij zou qua stem een nieuwe Eels kunnen zijn. Want zo klinkt “Good Time” op zijn tweede album namelijk precies. Jammer alleen dat hij er zich verder zo makkelijk vanaf maakt. Zijn ‘a little silly, but good silly’ liedjes zijn lentevrolijk, maar het ei moet duidelijk nog gelegd worden. Heel bijzonder is het allemaal nog niet, en terwijl ik liet bezinken wat ik in vredesnaam op deze plaats over de simpele maar ook weer niet slechte melodietjes zou gaan schrijven kwam mijn broer me vragen of ik zin had om pannenkoeken te gaan bakken. We zetten de cd op terwijl we het beslag roerden en eigenlijk viel daar het kwartje: Uncle’s Institution past qua sfeer precies in de rij lullige singer-songwriters a la Gavin DeGraw, Ben Lee en Jack Johnson. Als u het niet kent: dat is die makkelijke muziek die ze de hele dag door op de radio draaien, en waar je eigenlijk niks verkeerds maar ook niks goeds over kunt zeggen. De singles zijn net catchy genoeg en de albums net niet, maar voldoen dus prima als muzak. En het is jammer voor Uncle’s Institution, maar om op de radio te komen is het weer niet glad genoeg. Er wordt flink gescholden op track 9 en het is leuk gevonden dat op “One man’s trash is another man’s treasure” Ebay-verslaafden ervan langs krijgen, maar Walkie Talk To Me mist smoel. Veel.
mij=I Know What You Did Last / Import