Delays – You See Colours

Over de vorige cd van Delays was ik niet al te aardig. De stem van de zanger maakte me helemaal kriegelig, wat de rest van de plaat ook voor me verpestte. Die cd heb ik dan ook zo snel mogelijk weggegeven aan een vriend die het wel mooi vond. Het is niet omdat ik nu een goede bui heb dat You See Colours beter valt. Zanger Greg Gilbert heeft nu eenmaal een hoge stem, maar klinkt godzijdank niet meer als Elizabeth Fraser. Nu doen zijn uithalen me meer denken aan de zanger van Geneva. Vocale kunsten zijn natuurlijk leuk, maar zijn de liedjes er ook op vooruit gegaan? Ja en nee. Faded Seaside Glamour overtuigde niet als album omdat het als geheel net iets te saai, net iets te etherisch was naar mijn smaak. De Delays hebben het roer omgegooid en zijn de onvervalste (synth)popkant opgegaan. Single “Valentine” lijkt wel een Donna Summer-achtige discohit. “This Towns Religion” leent het gitaargeluid van U2, een band waarvan ik vermoed dat ze ook her en der ritmes hebben geleend. Toch weet Delays er een eigen draai aan te geven door meestemmige Byrds-achtige jaren-60-koortjes en ook nog steeds flarden Cocteau Twins. De zang klinkt ondanks de hoge noten wat rauwer en mannelijker en de cd heeft in het geheel een vrolijke uptempo jubelstemming. Toch kan ik me voorstellen dat veel mensen gillend weglopen bij het horen van deze plaat. Teveel jubel heeft een beetje het ‘Within Temptation effect’ waarbij je geneigd bent heel dramatisch de armen in de lucht te gooien en ballet te gaan dansen (of ben ik de enige die daar last van heeft?) en zo’n kenmerkend stemgeluid moet je ook kunnen verdragen. Daarnaast mist deze plaat, op het lichtelijk dramatische slotnummer “Waste Of Space” na, wat broodnodige rustpunten. Toch zal die vriend dit keer zelf naar de platenzaak moeten wandelen, want You See Colours bevat in ieder geval een paar liedjes die het erg lekker zullen doen op feestjes en partijen.

mij=Rough Trade / Konkurrent