Dijf Sanders – To Be A Bob

Recenseren is geen beroep voor de massa. Wij ontwaken, openen het volgende doosje op onze stapel, starten de cd en gaan koffie zetten. En dan gaan we de hele dag oefenen in het gepijnigd fronsen van onze wenkbrauwen voor de spiegel, terwijl we de muziek in ons opnemen. We schenken koffie in en speuren op het bijgeleverde hoesje naar zaken die Beschreven dienen te worden. Buiten sleeën twee kinderen van een heuvel en slaan schaterlachend over de kop, terwijl wij hun achterblijvende sporen in de sneeuw misprijzend met een viereneenhalf beoordelen. Pff, hoe ordinair. Zo vaak eerder gedaan. Onze koffie is trouwens ook al weinig origineel. Gelukkig is de cd van Dijf Sanders dat wél, maar verdorie, daar bestaan al zoveel andere recensies over! Moeten wij nou ook al gaan opschrijven dat Dijf op een uitmuntende wijze elektronica met jazz kruist? Maar goed. U vraagt, wij draaien. Wij doen een offer voor de mensheid. Sterker nog, stiekem worden wij heel vrolijk van Dijf Sanders. Omdat zijn weergaloze “Rats in automatz” zo’n onweerstaanbaar snel ritme heeft, en lijkt op de muziek uit de tekenfilms van Chuck Jones. Maar ook omdat “Jizz” typisch zo’n laidback slowjazznummer is, zo’n liedje om in ons vorig leven ‘s avonds laat op te vrijen. Verder vinden we dat “Mirror Strike” zó in een film kan, en dat het liedje “Swamp Boulevard” barst van de goede ideeën. Misschien zijn het er wel iets te veel, want de cd bevat zoveel genres dat we hem nauwelijks in een hokje kunnen stoppen om hem mee aan te raden. Maar ja, dat zou toch weer on-elitair zijn. Tijdens “For Your Ass Only” en het knisperbeaterige “Spermatozoide” kakken we in, Maar dat durven we niet zo goed te zeggen. Deze cd is namelijk volstrekt kunstzinnig Verantwoord. We kunnen het écht niet maken om te roepen dat Dijfs snelle vierkwartsmaat-nummers het leukst zijn, en dat hij zich in het vervolg best wat vaker mag laten gaan. Toch?

mij=Clone