De Easy Aloha‘s ken ik niet als de undergroundhelden van weleer, ik ken ze alleen uit Vrij Nederland. Opgewektheid in bange dagen: de easy tunes deden menig alternatieve festivalganger uit zijn zwarte bolletje gaan. Dat was hartstikke hip, maar het is inmiddels wel zo’n tien jaar geleden dat het hitje onze Aloha’s samen met Arling & Cameron de Mega Top 50 haalden. Ik weet dat niet. Die hipheid, was dat het waarom ze in Vrij Nederland mochten schrijven? Niet voor niets geeft Nieuw Amsterdam ook nog eens een boek uit. Over mooi en lelijk. Daar valt over te twisten, en daarom zijn boeken die daar over gaan zo leuk. Tijd voor muziek: ik stop Cashmere Cat in de cd-speler en hoop op troost, omdat ik een ongelukje heb gehad. Ik hoop op verrassing, omdat ik daar altijd op hoop. Ik hoop op aanknopingspunten, omdat ik een stukje moet schrijven. De Easy Aloha’s doen vanalles. Het lijkt er op dat ze ‘gewoon’ alles wat zij leuk vinden in een plaatje hebben proberen te stoppen. Ze doen aan jazz met dwarsfluit in “Mmm Aha”. Ze doen aan oriëntaals in het titelliedje. Ze doen aan Zuid-Amerikaans aandoende zangmelodieën à la Zuco 103 . Nog steeds zijn daar de bekende easy tune gitaren met Hawaii-bloezen. Ze mixen, samplen en doen ook aan elektronica. Er is van alles wat. Voor elk wat wils. En het is best leuk. Verrassend in elk geval, maar vooral wanneer je er goed naar luistert. Als wegdroommuziek zouden de Easy Aloha’s wel eens onbeduidend kunnen zijn.
mij=Dox