Klein Cultureel Woordenboek van de Popmuziek

In het voorwoord van het Klein Cultureel Woordenboek van de Popmuziek dekt Matthijs van Nieuwkerk zichzelf bijvoorbaat al in. Hij is niet zozeer degene die verantwoordelijk is voor de inhoud van het boekje, het is eerder vriend en wandelende muziekencyclopedie Leo Blokhuis die het meeste werk heeft verricht. Van Nieuwkerk was degene die alles vanaf de zijlijn aanstuurde en in banen leidde, eigenlijk net zoals de beide heren al jaren samenwerken bij de Popquiz-a-gogo en de TV-versie van de Top 2000. Hiernaast wordt ook al direct op de eerste pagina duidelijk wat mij te wachten staat: een echte idee achter het al dan niet opnemen van en artiest in het woordenboek is er niet, dit hangt af van hoe de pet van Blokhuis en van Nieuwkerk stond. Op zich is het netjes om deze totaal subjectieve invalshoek keurig vooraf aan te kondigen, maar het maakt het er allemaal niet veel leuker op. Want ondanks de onmetelijke kennis en ongetwijfeld zeer brede muzieksmaak van de samensteller(s) missen er veel te veel relevante artiesten om het predikaat ‘ woordenboek’ te rechtvaardigen. Zoals zo vaak is het vooral de hang naar het verleden (zie ook de Top 2000) die de boventoon voert, terwijl slechts enkele moderne bands worden behandeld, uiteraard juist diegenen die de meest oubollige muziek maken. Hierdoor smaakt het allemaal nogal als uitgekauwde ouwe prak die af en toe nog lekker is. Natuurlijk zijn de anecdotes van Blokhuis van grote klasse, onvoorstelbaar wat je al lezende te weten komt, maar ik denkt dat vooral mijn vader en zijn generatie de meeste lol aan dit boekje zal beleven. Voor mij is het allemaal wat te nostalgisch en eenzijdig, alsof er sinds The Ramones geen punk meer is gemaakt. Wellicht was “Klein Cultureel Woordenboek van Leo Blokhuis’ Popmuziek” een betere titel geweest, da’s wel zo duidelijk.

mij=Athos