Mew

Op reis naar de wereld van Mew
Je hoeft geen speurhond te zijn om te ontdekken dat Mew in Denemarken reeds de status van veehalvuller bereikt heeft. Zo’n beetje elke Deense prijs is binnen en op de komende Scandinavische zomerfestivalpodia mogen ze act de presénce geven als headliners.

Maar hoe zit het hier? Wat betreft de lage landen kunnen we stellen van een tot een vrijwel totale Mew-stilte in de Nederlandse pers. Gelukkig was er in het kader van hun enige Nederlandse optreden (op Eurosonic) eindelijk plek voor een voetnoot over hen in de vele verslagen die volgden op het festival. Veel te weinig natuurlijk als je het vergelijkt met de ellenlange recensies over bakken nieuwkomers waarvan je van het gros nooit meer iets zult horen. Dan doen we er maar eigenhandig wat aan, oftewel: we gaan zelf poolshoogte nemen in de UK.

mij=Door Cancia en Starlette. Foto: Marlou (Eurosonic) en Cancia (Engeland)
Als onderdeel van een aantal concerten, in hun huidige thuisland Engeland, verzorgt Mew op eigen kracht een aantal concerten (tot nu toe waren ze meestal supportact voor verscheidene Engelse bands). Deze keer is het tijd voor Londen. Aangekomen bij Shepherds Bush Empire (capaciteit 2000 man) zoeken we onze weg naar de zijingang. Een lange rij voor de deur biedt goede hoop. Later die avond zal blijken dat de tent tot de nok toe gevuld zal zijn. Eenmaal gearriveerd in de coulissen kruipen we op de bank met zanger Jonas Bjerre en bassist Johan Wohlert. Ze zijn net klaar met signeren van stapels cd's voor gelukkige winnaars van een Duitse prijsvraag.
Allochtoon of autochtoon?
'Hoe Deens is eigenlijk een band die al jaren in Londen woont? Het voelt inderdaad af en toe vreemd aan, maar de basis is en blijft uiteraard Deens. De toekenning en erkenning van vooralsnog uitsluitend Deense prijzen is inderdaad wel typisch. Voor de Deense media is Mew op en top Deens, het feit dat we sinds een paar jaar in Londen wonen is hierbij niet van belang.'
Weinig respons van de muziekpers, nauwelijks optredens buiten Scandinavië, slecht te verkrijgen platen. Op onze vraag waarom het mensen zo moeilijk gemaakt wordt Mew te leren kennen antwoordt Johan zuchtend. 'Zie het maar als een fenomeen dat we zelf totaal niet onder controle hebben. De promotie en albumdistributie is nou eenmaal een tak waar we weinig invloed op hebben. In principe ondergaan we dus hetzelfde lot als vele andere Scandinavische acts. Hopelijk keert dat tij ooit een keer.'
In Engeland begint men voor Mew echter aardig warm te lopen, na een zeer succesvolle supportreeks voor Elbow is de band begonnen aan een zelfstandige tour. Het derde album And the Glass Handed Kites kreeg onlangs een rerelease via Red Ink, een dochtermaatschappij van Sony. We vertellen dat we getuige waren van het eerste concert in kader van dit album. Dit is toch alweer bijna een klein jaar geleden? Johan zegt dat ze nog zeker een jaar zullen toeren, en gezien Jonas lichaamstaal moeten ze daar maar niet al te lang over nadenken.

10 jaar jubileum
Mew heeft ondertussen drie albums uitgebracht. Raar genoeg worden in elk discografielijstje steevast alleen de laatste twee (Frengers, And the Glass Hand Kites) genoemd. Het eerste album A Triumph For Man uit 1997 gaat voor absurde prijzen weg op veilingsites. We leggen het ze voor hoe het nou zit, zit hier een boycot achter? 'Mew is bezig met een reis die verschillende ontwikkelingen gekend heeft en ook nog zal kennen. Het eerste album is hier een essentieel onderdeel van en we zien het dus ook als volwaardig album. Zo nu en dan spelen we er nog wel eens iets van live. De distributie was destijds zeer kleinschalig en zoals het er nu naar uitziet komt er ook geen re-issue.'
De ontwikkeling over drie albums is inderdaad goed hoorbaar, maar het is vanaf het begin wel duidelijk direct afleidbaar dat ze een eigen vorm hadden. Johan bevestigt dit en vult aan dat het in de huidige fase allemaal wat zwaarder is geworden en breder aangezet. 'Het was overigens geen totale vorm geworden waar we lang over moesten nadenken. De richting werd al snel duidelijk, dus verder was het een kwestie van het schrijfproces laten doorgroeien.'
Voor alle leeftijden
De een roept metal, de ander shoegaze, sommigen roepen zelfs gothic als ze de stijl Mew willen omschrijven. Johan zegt hierover dat de muziek vooral Scandinavisch klinkt: 'Donker als de winterse nachten, en koud als de noordelijke gletsjers. Het belangrijkste is dat we mensen raken. We genieten er net zo van als een man van in de dertig een traantje wegpinkt van ontroering. Of als jonge meisjes enthousiast meezingen en misschien niet helemaal begrijpen waar het om gaat, maar later als ze ouder zijn zullen ze het misschien wel begrijpen.'
Japan
Ondanks de moeilijke vooruitgang in Europa, is de band al jaren erg geliefd in Japan met uitverkochte shows en een sterke fanbase. Blijkbaar is de liefde wederzijds, want met de Japanse uitgave van het laatste album is er als bonus een Japanse versie opgenomen van het nummer “White Lips Kissed”. Die relatie is niet zo raar, zegt Johan. 'Als kleine jongen fantaseerde en droomde ik erover om naar Japan te gaan. En toen ik daar eindelijk kwam was het zelfs meer dan ik ooit kon dromen. Ik zou er zelfs erg graag willen wonen. Wat me daar heel erg geïnspireerd zijn bijvoorbeeld de films. Muziek heeft een belangrijke invloed op een film. Recentelijk heeft bijvoorbeeld James Iha (ex-Smashing Pumpkins) de muziekscore gemaakt bij de Japanse highschool-film Linda!Linda!Linda!' Voor welke film zij wel graag gevraagd zouden willen worden? Jonas en Johan roepen in koor: 'David Lynch-films! Hij probeert met zijn films ongeveer hetzelfde te symboliseren als wij met onze muziek.'

30 something
Terwijl Jonas ondertussen zijn stembanden voorbereidt op het concert dat komen gaat door ademhalingsoefeningen te doen, vragen wij ons af of het feit dat dit jaar het merendeel van de band tegen de dertig loopt een moment is voor zelfreflectie. Johan moet erg lachen en grapt: 'Het wordt nu misschien tijd om aan te pappen met zeventienjarige meisjes of misschien wordt het toch tijd voor een gezinnetje.' Hij geeft toe dat alle clichés waar zijn en dat je zeker terugkijkt op wat je gedaan hebt. 'Je vraagt je echt af of je gelukkig bent met wat je hebt.'
Maar na tien jaar nog geen sporen van verveling, bandconflicten, of routinegevoel? 'Nee. In de vorm waarop we nu met elkaar omgaan, is dat bijna niet denkbaar. In principe zijn we altijd al een vriendenclub geweest met dezelfde passie, dus we zijn nuchter genoeg om te beseffen dat het een voorrecht is om daar van te leven.'
Een klein uur later staat de Shepherds Bush te schudden op zijn grondvesten. Mew speelt strak en bedreven voor een menigte waarvan de helft uitzinnig is en de andere helft overrompeld lijkt te worden. Ondersteund door een melancholische filmprojectie vloeien de nummers naadloos in elkaar. Een concertervaring van Mew is simpelweg een uitnodiging voor een reis die je lang bij zal blijven.
Mew staat 4 april in de Oude Zaal van de Melkweg.