Hoeveel recensies staan er eigenlijk wekelijks op deze site? Een stuk of 40? Het is in ieder geval een klein topje van een heel klein ijsbergje, want er wordt zo veel muziek gemaakt en uitgebracht. Het is dus ook niet raar dat veel bandjes die wij hier bespreken nog volslagen onbekend zijn. Zij die uiteindelijk wel heel bekend worden hebben vaak “iets”, het ongrijpbare. Goede composities, een uniek geluid, een bijzondere zanger of gitarist, of gewoon goede marketing… Helaas voor My Architects springen zij er te weinig uit om een enthousiast stukje te rechtvaardigen. Niet dat deze cd complete bagger is, integendeel. Grand Designs staat vol met gedegen, voortkabbelende indiepop die bij vlagen doet denken aan Turin Brakes of Travis op hun saaiste momenten. “She Knew” klinkt als een minder Coldplay-nummer en “Please” is in de verte zelfs een beetje schatplichtig aan The Smiths. En mensen die van shoegazer-muziek houden zullen aan deze cd ook zeker geen miskoop hebben. Maar waar voornoemde bands beschikken over dat “iets” kan ik het bij My Architects maar niet ontdekken. Single “Airborne” krijgt na meerdere draaibeurten nog wel een herkenningsfactor, maar vaker nog zakken nummers na een intrigerend begin, in als een hete soufflé buiten de oven (bijvoorbeeld “Picture”). Wat de grootse plannen zijn die deze band afficheert in de titel blijft ook onduidelijk. En waarom is de foto in het cd-booklet er een van een Amsterdams metrostation met een UWV-kantoor op de achtergrond? Toch ook geen wonder van architectuur. Nee, het is het allemaal nét niet.
mij=Fierce Panda / Sonic