Met een naam als Platitude vraag je om moeilijkheden. Het is immers voor de hand liggend om de betekenis van je naam in de recensie te betrekken. Dit bandje van vier piepjonge Zweden weet dat op de enig effectieve manier te bestrijden: ze leveren een hele lekkere cd af. Hun derde cd al, trouwens. Met de vorige albums Secrets of Life en Nine kregen ze al aardig goede kritieken en dat zal met Silence Speaks niet anders zijn. Hun powermetal-met-commerciële-trekjes valt vooral door twee dingen op. Enerzijds door de ruimte in de mix. Waar andere powermetalbands de bende nog wel eens helemaal dicht willen metselen, heeft Platitude ervoor gekozen daarmee juist wat terughoudender te zijn. Daardoor valt des te meer op hoe goed het allemaal in elkaar zit. Daarnaast is zanger Erik Blomkvist is wat mij betreft een openbaring. Een tikkie David Coverdale, een enkele Bruce Dickinsonuithaal, een snufje Zak Stevens (Circle II Circle, ex-Savatage), kortom een klassieke hardrockstem. Dat is in de setting van een powermetalband een hele prettige combinatie, zo blijkt maar weer eens. De vet aangezette ritmegitaarpartijen worden afgewisseld met subtiele intermezzo’s, zodat afwisseling verzekerd is. De composities zijn goed en pakkend, al steekt niet een van de nummers er echt bovenuit. Het niveau is echter zondermeer hoog genoeg om er een cd lang van te genieten. Het enige waar ik iets op aan te merken heb bij deze cd is de mix. Soms is de zang iets te ver naar achteren geplaatst. Het mag duidelijk zijn dat juist dát een aspect is dat Platitude ten volle moet benutten.
mij=Metal Heaven / Rough Trade