Ik stond als jongen die opgroeide in een klein provinciedorpje behoorlijk met mijn oren te klapperen bij een voorlichting over drugs op mijn stadse middelbare school. Er bleken klasgenoten te zijn, met name zij die een bandje hadden, die wel eens softdrugs gebruikt hadden. Later begreep ik dat veel muzikanten met de verleidingen van drugs te maken krijgen. Het is relatief onschuldig als het softdrugs betreft, maar de gevaren van de harddrugs liggen op de loer. Zo ging het ook mis met Daniel Treacy. De Londenaar en voorman van The Television Personalities leek zelfs van de aardbodem verdwenen. Op een website over zijn band stond te lezen dat hij was zoekgeraakt en dat er mogelijk nog wel meer aan de hand was. Hij reageerde een paar jaar geleden echter zelf dat hij het nog steeds leefde. Elf jaar na de vorige release verschijnt er nu zelfs een officieel album getiteld My Dark Places. Liefhebbers die bekend zijn met het oude werk zal het vooral opvallen dat Treacy de elektronica heeft ontdekt, maar zijn oude lofi-streken zijn er nog steeds: liedjes die aan alle kanten lijken te rammelen, maar op knappe wijze een draai maken waaruit blijkt dat het toch wel erg slim in elkaar zit. De zestien nummers vinden referentie aan andere muzikale draaikonten als Kevin Ayers, Kevin Coyne, Syd Barrett en John Cale. Deze laatste wordt in het nummer “Velvet Underground” zelfs op bijzondere wijze geciteerd. De teksten zijn cynisch, maar worden met veel humor gebracht. Samengevat is My Dark Places een album geworden dat geen hapklare brokken bevat, maar voor hen die wat meer moeite doen en ook nog van lofi-shit houden zullen er genoeg parels te horen zijn om in een andere wereld te raken: muziek kan als een drug werken. The Television Personalities bewijzen het.
mij=Domino / Munich