Ik heb een jubileumpje: dit is stukje nummer 300 voor File Under. Het lijkt me niet meer dan passend om dat jubileum te vieren met een heel fijn plaatje. Van Nederlandse bodem nog wel. Zanger Marco van der Aar en Jos Zoomer (ooit de trommelaar van Vandenberg) zaten jaren geleden al eens samen in de band Soylent Green. Die band kwam niet verder dan één album, Nutrient, volgens onze eigen Founding Father een van de meest onderschatte albums ooit. De samenwerking is echter bevallen, want ze zijn NE1 (lees: Anyone) begonnen, samen met Koen Spronk… danceproducer! Uit hun kennissenkring haalden ze verder gitarist Frank ter Riet en bassiste Natasja Thijssen voor dit project. Het resultaat is een album vol dancerock, waarbij ze er wonderwel in zijn geslaagd de combinatie van bas en drums enerzijds en elektronische beats anderzijds stevig te laten klinken zonder dat het overdadig wordt. Dance en rock is vaak een wat moeizaam huwelijk, maar NE1 is erin geslaagd het heel natuurlijk te laten klinken. Bij het eerste echte nummer, “Chit-Chat Junkie”, ben ik al verkocht door de stem van Van der Aar, die hier klinkt als Jay van Feggelen van mijn favoriete Nederlandse bluesrockband, de eerste bezetting van Bodine. Maar net zo goed klinkt zijn fluisterzang elders als David Bowie of als ehm… nou ja, zichzelf. De grotendeels door Van der Aar en Spronk geschreven songs hebben in de eerste plaats goede hooks, al is het in een enkel geval niet heel veel meer dan dat. In de handen van de medemuzikanten wordt het niettemin steeds weer een heerlijk potje rock. Dit is de beste Nederlandse rock-cd sinds lang. En met een beetje slimme marketing zou dit wel eens een langer leven beschoren kunnen zijn dan Soylent Green. Ik hoop van wel, al is het maar uit eigenbelang…
mij=Bionic / Suburban