Ze bestaan nog: kettingbrieven. Maar niet meer op papier. Zojuist kreeg ik er eentje via MSN, van één van de kids die ik zaterdags tegenkom bij de Jonge Onderzoekers. Hij gaat als volgt: “Je zult op vrijdag gezoend worden door iemand die van je houdt. Breek deze brief NIET, kopieer deze tekst en plak hem in een nieuw bericht, anders komen er allemaal van die: tekentjes in, en dan is de tekst onleesbaar. Je moet dit in de volgende 143 min. naar 15 mensen sturen en als je dan op F6 drukt, dan staat de naam van degene die je gaat zoenen in grote letters op je scherm!! Het werkt echt” Yeah, right. Wel schattig. Maar het werkt ook een beetje zo voor muziek-jaarlijstjes. Zo tegen kerst zie je de toptienen niet alleen hier, maar op zowat alle muzieksites verschijnen – struint u ook maar eens door onze links – en altijd zie ik weer dingen staan die ik achteraf ook in mijn eigen lijstje had willen hebben. Ik heb ‘m (eindelijk) af, en Love Again is de vreemde eend in mijn lijst dit jaar. Het is een zomerplaat van twee Franse jongens die zonder enige pretentie (die bandnaam!) een bizar Engelstalig popalbum vol grappige liedjes in elkaar hebben geknutseld. Ik heb ‘m zonder pardon mijn jaarlijst ingekieperd. Hoef ik achteraf tenminste niet te zeggen dat ik ‘m eigenlijk een half jaar leuk vind, maar dat hij misschien over het geheel wel wat simpel klinkt, smoes hier, excuus daar, enzovoort. Niks ervan! Hier volgt keihard, tendentieus, ongefundeerd en buitengewoon eerherstel. Geen plaat is te lullig om over te schrijven als je er besmettelijk vrolijk door wordt, punt. En als ik in januari weer ga dj’en en die fijne nieuwe single van de Klaxons opzet, gooi ik “Pretty-pretty” van One-Two er gewoon achteraan.
mij=Four / Sony