In mijn straat woonde enkele jaren geleden een gezin waarvan de oudste zoon gek was op housemuziek. Hij draaide deze muziek de hele dag en zodra de temperatuur het een beetje toeliet, met het raam van zijn slaapkamer open. De hele buurt kon dan meegenieten van zijn muzikale voorkeur. Ik weet niet of deze jongeman ooit zin had om iets anders te draaien maar ik en de andere inwoners van de straat hebben dat in ieder geval nooit gehoord. Zo’n beperkte voorkeur heb ik nooit gehad, ook niet toen ik jong was. De muziek die ik draai hangt meestal nauw samen met mijn stemming en gelukkig heb ik genoeg smaken in mijn cd-kast staan. Voor de momenten dat, zoals nu, er een pril voorjaarszonnetje door de ramen naar binnen schijnt, heb ik nu de cd Sologne van de Emil Svanängen. Een cd vol met vrolijke zonnige popliedjes. Deze Zweedse multi-instrumentalist en singer/songwriter neemt in zijn eentje al een paar jaar popsongs op en deze bracht hij tot voor kort zelf uit op CD-R. Dat doet hij niet onder zijn eigen naam maar hij gebruikt hiervoor de vreemde naam Loney, Dear. Kort geleden is hij ‘ontdekt’ en de vier cd’s worden nu een voor een in Engeland en Amerika uitgebracht. Sologne, oorspronkelijk uit 2004, is de eerste cd die in Nederland wordt uitgebracht en de rest zal spoedig volgen. De tien tracks op dit schijfje zijn dromerige songs die af en toe zelfs aardig verrassen. Zoals tijdens het ingetogen geschreeuw aan het einde van “Le Fever” of in het instrumentale orgelliedje “Grekerna” en natuurlijk het enige up-tempo nummer “The City, The Airport”. De andere songs van Loney, Dear zijn broze singer/songwriter-liedjes die enigszins doen denken aan het werk van Elliott Smith alhoewel ik een vermoeden heb dat Emil een wat zonniger karakter heeft.
mij=Dear John / Munich