Er stonden nogal wat fronsende mensen in de zaal waar Bonne Aparte optrad op Noorderslag. Ik kon me er wel wat bij voorstellen. Want alledaags is de destructieve bende uit Leeuwarden die het podium bevolkte allerminst. Lak aan alle regels en genres is het devies dat hoog in het vaandel staat bij Bonne Aparte. Ik vreesde dan ook dat hun chaotische muziek op cd totaal niet tot zijn recht zou komen. Nou, vergeet het maar. Hun debuut-cd waarvoor Wham! Wham!-records en Subbacultcha! de handen ineen geslagen hebben, dendert op dezelfde overdonderende manier uit je speakers als hun optredens. Goeiesmorgens wat een maniakale knalplaat is dit geworden! Maar ondanks dat maniakale is Bonne Aparte op een aparte manier toch melodieus in de elf korte maar o zo heftige liedjes. Neem bijvoorbeeld “Taste My Snow”. Dat nestelt zich echt heel snel in je grijze massa. Of dat handig is gezien de tekst, waag ik te betwijfelen. Een droldriest avontuur, dat is het.
Monotonix is op plaat misschien wat minder doldriest dan Bonne Aparte, op het podium schijnen deze Israëliërs net als Bonne Aparte er een zotte boel van te maken. Naast zanger Ami Shalev die als een beest tekeer gaat op het podium, bestaat de band alleen nog maar uit een drummer en een gitarist. Monotronix‘ EP Body Language laat zich in tegenstelling tot Bonne Aparte een stuk eenvoudiger categoriseren. Het gros van hun invloeden halen ze van een band als Black Sabbath of Blue Cheer, en voegt hier niet alleen geregeld een bak ongebreidelde noise aan toe, maar soms ook stiekem het zwoele rockgeluid van Thin Lizzy. Het jammere is wel dat Shalev duidelijk niet de beste zanger op aarde is. Live zal dat niet opvallen, maar in de tracks op Body Language gaat dat naar verloop van tijd toch wel irriteren. Helemaal omdat hij het ook nog eens koppelt aan lachwekkende teksten. Gelukkig zijn Yonatan Gat (gitaar) en Ran Shimoni (drums) dan altijd in de buurt om hem te kunnen overstemmen.
mij=Wham! Wham! / Konkurrent & Willie Anderson / Konkurrent