Ik word enorm blij van Crash Romeo‘s tweede cd Gave Me The Clap. Hun emorock is zo mierzoet dat je tandglazuur er spontaan van gaat eroderen. Draai de plaat een week en je tandarts zal zuchten bij het zien van je gebit. Maar ach, drie potten pindakaas of driehonderdvierentwintig waterijsjes eten doe ik ook niet. Een stickertje “geniet, maar consumeer met mate” zou echter niet misstaan op deze cd. Ik heb dat wel meer met dit soort bandjes. Draai ze niet teveel – na een keer draaien tra-la-la je ze toch al wel mee – want dan gaan ze je tegen staan. Maar als ik me (weer eens) beroerd voel grijp ik tegenwoordig liever een plaatje als dit uit de kast dan treurwilgmuziek en dat was ook wel eens anders. Het enige bezwaar dat je kunt maken op Gave Me The Clap is dat zelfs bij de eerste draaibeurt de liedjes – op de meer dan een tikkie obligate ballade “Give Me Something” na – al heel veel op elkaar lijken. Geen rimpel te bekennen in de liedjes, hoge, maar sterke zang van Travis Weber, strakke, zo meeblèrbare koortjes van twee andere leden en teksten die over zo ongeveer niets anders dan bakvissen gaan. Wat wil een mens nog meer?
Nou, als emoband op Pinkpop spelen bijvoorbeeld. Dat gaat From First To Last namelijk doen komende week. En dat mag niet alleen een verrassing heten, het best zelfs wel een wonder heten dat dat gaat gebeuren. Want nog niet zo lang geleden was de band op sterven na dood. Eerst besloot Zanger Sonny Moore solo verder te gaan en vervolgens werd de band er uitgebonjourd bij Capitol waar ze nog geen album uitgebracht hadden na hun overstap vanaf Epitaph naar die platenmaatschappij. Als een bijna murw verslagen bokser hing de band in de ring. Als ze de handdoek in de ring gegooid had, dan had niemand daar verbaasd van opgekeken. Met gitarist Matt Good bleek de band de opvolger al in de gelederen te hebben en met het tekenen van een deal bij Suretone vonden ze onderdak om hun nieuwe titelloze nieuwe plaat uit te brengen. Die cd horen dat er niet zo heel veel veranderd is in het geluid van From First To Last. Good is een adequate vervanger van Moore. Al mist Good wel het expressieve van de oorspronkelijke zanger. Toch doet de plaat niet heel veel onder voor de bij tijd en wijle doldwaze voorgangers Heroine en Dear Diary. Ik wilde eerst suggereren dat het verstandiger is de band te zien als een nieuwe die toevallig dezelfde naam draagt en toevallig ook post-hardcore maakt, maar dat is nergens voor nodig. De doorstart is een geslaagde en het spelen op Pinkpop een (misschien wel tikkeltje overdreven grote) beloning voor hun doorzettingsvermogen.
mij=Truskill / SPV / CNR & Suretone / Universal