Steven Wilson heeft op zijn eigen website al jarenlang een hoekje ingeruimd voor zijn playlists van die maand. Daaruit blijkt telkens weer zijn onverzadigbare brede interesse in muziek. Je kunt van hem alles zeggen behalve dat hij geen diverse smaak heeft. Ik las en, voor zover mogelijk, luisterde die playlist lange tijd elke maand trouw. De laatste tijd heb ik dat laten verwateren. Een beetje jammer is wel, want dan had ik waarschijnlijk wel eerder geweten hoe goed het Franse Demians is. Over dit eenmansproject van multi-instrumentalist Nicolas Chapel is Wilson nogal lyrisch, dus dat zal vast in zijn playlists gestaan hebben. Ik kan overigens niet anders dan Steven volkomen gelijk geven. Building An Empire is namelijk een imposant symfo-album. Het ligt in de lijn van wat Wilson zelf doet met Porcupine Tree, Maar Chapel, die gezegend is met een aangenaam warme stem, stopt daarnaast ook (late) Anathema en Riverside-invloeden in zijn muziek. Enige minpuntje vind ik de blijkbaar onoverkomelijke drang om ook een epic op te nemen, het zestien minuten durende “Sand” is in vergelijking tot de andere drie kwartier het minste nummer op dit verder ijzersterke debuut.
Het brein achter Invisigoth is ook een multi-instrumentalist: Cage. Hij speelde alle gitaar-, bas-, toetsen- en drumpartijen in voor deze tweede release. Net als op Alcoholocaust neemt Viggo Domino op Narcotica weer alle zangpartijen voor zijn rekening. Vergeleken met Demians klinkt Invisigoth een stuk gezapiger. Opvallend verschil is ook dat ik op een bepaalde manier hoor dat dit een tweemansproject is, terwijl Demians absoluut als een band klinkt. Het uitzitten van het tien minuten durende traag voorttrekkende openingsnummer “Dark Highway Part I: Transmission” is een aardige klus. Gelukkig trekt het verder op het album nog wel wat bij, maar ik blijf het idee houden dat de nummers best wat compacter hadden kunnen zijn. Aan diversiteit ontbeert het Inivisigoth overigens niet. Het vierluik Dark Highway met twee delen als start van de cd en twee aan het einde is qua sound wel bont, maar als song te vlak. Een act als het duidelijke verwante Ayreon weet dat soort traagheid veel beter in zijn muziek te verwerken. En als er dan wel wat meer pit in komt zoals in de discoachtige breaks in “Scars and Dust”, dan zijn ze volkomen misplaatst, Over de hele breedte bezien valt deze cd me een tikkie tegen na het veelbelovende debuut.
mij=Inside Out / CNR & Progrock / Bertus