De Donots zijn toch wel de trots van punkrockminnend Duitsland. Onze oosterburen waren dan ook in diepe rouw toen het album van het vijftal maar op zich liet wachten. Vier jaar duurt het maar liefst voordat de opvolger van Get The Noise het levenslicht ziet. Tussendoor wordt er nog wel een best of uitgebracht, maar daar moesten de fans het dan maar mee doen. Nu zijn de Donots terug, maar is het niet een beetje mosterd na de maaltijd? Knap hoor, dat de band die zijn eerste plaat in 1996 dropte nog altijd in dezelfde samenstelling bij elkaar is, maar voegt deze nieuwe plaat iets toe aan het oevre van de punkrockers? Hun oude platenmaatschappij dacht van niet. Daarom wordt Coma Chameleon in eigen beheer uitgegeven. Terug naar de basis dus. De plaat start vertrouwt met “Break Me Stride”. Zou het dan toch allemaal goed komen met onze Duitse vrienden? Neen, luidt het antwoord. Nummers als “Headphones” en “To Hell With Love” klinken ongeïnspireerd, gedateerd en zijn bovendien niet fel genoeg. De Donots willen duidelijk nieuwe dingen proberen, een nobel streven. Maar hallo, jullie fans verwachten een klassiek punkrockalbum, geen poppy rocknummers zoals “Stop The Clock”. Zo zijn we niet getrouwd! Na vier jaar zwoegen mocht je toch iets meer verwachten. Tijd om de Donots af te serveren ben ik bang.
mij=Solitary Man / Konkurrent
Ik ben het er wel mee eens… Het is niet meer het echte Donots geluid. Het is net of ik een heel andere band hoor! In plaats van nummers als Duck and Cover krijgen we Stop the Clocks…
Heel erg jammer van hun, maar gelukkig zijn er genoeg andere nummers om te luisteren!