Elvis Costello – This Year's Model

Joost Zwagerman schuift regelmatig aan bij De Wereld Draait Door. Meestal is dat de laatste vrijdag van de maand en dan mag hij zijn licht laten schijnen over de afgelopen mediamaand. Daar is hij prima op zijn plaats. Maar begin deze maand zat hij er ook omdat hij voor Wah Wah een editie samengesteld had. Daarin schreven schrijvers over hun onbewoonde eiland-plaat. Aan tafel schoven naast Zwagerman ook Kees van Kooten, Saskia Noort, Oek de Jong en Marc-Marie Huijbrechts aan die over hun plaatjes nababbelden. Ik irriteerde me mateloos aan Zwagerman. Zo had hij het gore lef om Huijbrechts favoriete plaat van Barbara Streisand af te doen als amusementsmuziek in plaats van popmuziek. Het erge is dat hij het op tafel legde als ware het een feit in plaats van zijn persoonlijke mening. Ik vond het stuitend. Niet dat ik nu bepaald een fan van Streisand ben, maar om het daarom nu maar stampte pede ter zijde te schuiven. En bovendien, is pop niet de afkorting van populair? En wat zegt de Wikipedia bovendien: ‘Popmuziek is in hoofdmoot meer een vorm van amusementsmuziek dan kunstmuziek’ Ik bedoel maar. De ellende was dat Zwagerman zijn eigen keuze een goede was. Hij verkoos This Year’s Model van Elvis Costello tot zijn onbewoonde eilandplaat. Absoluut een lid van de kopgroep in het ijzersterke oeuvre van Costello. En het mooie is dat er nu zelfs een zeer fraaie ‘230 years anniversary’-editie van verschenen is. Maar ik kan deze dubbel-cd – disc twee is een sublieme registratie van een concert in 1978 – maar niet draaien zonder aan die nare aflevering van De Wereld Draait Door te denken. Dat kan niet de bedoeling zijn.

mij=Universal