Girls Aloud

No Girls Allowed?
‘Just coz your dad knew the Rolling Stones
You’ve got the Primrose set in your cell phone
Don’t kid yourself, you’re an indie clone
We’ve seen it before, get a sound of your own’
De bovenstaande regels zijn een citaat uit “Hoxton Heroes” van de Britse meidenpopgroep Girls Aloud. Een overduidelijke dis aan het adres van de Britse indie-scene. Om ze even te laten weten dat die scene net zo afgemeten voor een bepaalde doelgroep is als de überpopmuziek van de dames zelf. Het klinkt een beetje als de pot verwijt de ketel, maar mijn zegen hebben ze. Zo kijk ik altijd graag naar Later with Jools Holland, wat naar mijn bescheiden mening nog steeds het allerbeste muziekprogramma in mijn kabelpakket is. Met vaste regelmaat komen daar van die onderling inwisselbare indie-gitaarbandjes voorbij. Ze klinken allemaal best okay, maar ik loop er niet echt warm voor. Waar ik wel warm voor loop? Welnu, onder andere de onweerstaanbare popliedjes van Girls Aloud. Met hartelijke dank aan de producerstank Xenomania. ‘Aha, een guilty pleasure!’, zegt u? Nee hoor, absoluut niet. Ik voel me nergens schuldig over en ben er nooit slechter van geworden. En ik ben niet de enige liefhebber. In Engeland heeft de meidengroep, die ontstaan is uit het uit het Idols-achtige talentsearch-programma Popstars: The Rivals onlangs met “I Can’t Speak French” hun achttiende toptien-hit op rij gescoord. Achttien!

Hier in Nederland was hun laatste teken van leven de cheesy maar toch lekkere dance-cover “Jump” (uit de romcom Love Actually). Covers zijn nooit de sterkste kant van de Girls geweest. Net als hun stroperige ballades. Geef mij maar liever de inventieve popliedjes, zoals hun andere Nederlandse hit “The Sound of The Underground”. Het vorig jaar verschenen vierde studioalbum Tangled Up staat er vol mee. Temminste, ik zeg nu wel verschenen… maar dat geldt dus niet voor Nederland. Wij moeten het doen met de Sugababes. Ook leuk hoor, maar met nog maar één origineel lid in de gelederen en een tegenvallend album is in mijn ogen hun neergang ingeluid. Het feit dat de muziek van Girls Aloud niet meer in Nederland uitgebracht wordt, heeft helaas tot gevolg dat de kans nihil is dat je de dames hier een keertje aan het werk kunt zien. Dan zit er voor een liefhebber nog maar een ding op: een vlucht naar Londen boeken.

mij=Door: André
Het financiële fiasco de Millennium Dome werd in 2007 heropend en kreeg de naam The O2 mee. In de gigantische koepel, die eruit ziet alsof een van de U.F.O.'s uit Close Encounters op het Greenwich-schiereiland aan de Thames is geland, huist momenteel een arena met een capaciteit van twintigduizend man. Nadine Coyle, Nicola Roberts, Cheryl Cole, Kimberley Walsh en Sarah Harding zullen tijdens de Tangled Up tour deze arena tweemaal aandoen. Beide data zijn volledig uitverkocht. Een bonte menigte van kinderen, hun ouders, groepjes giechelende meiden, luidruchtige jongens en een (vrij groot) aantal vertegenwoordigers van de gay-community zwerven door de horecagelegenheden buiten de arena. Overal waar je kijkt zie je knipperende bunnyoortjes en glitterstaafjes. De officiële Girls Aloud-merchandise vliegt als warme broodjes over de toonbank. De arena stroomt langzaam, maar zeker vol terwijl we bij wijze van voorprogramma drie aankomende acts krijgen voorgeschoteld. We zien achtereenvolgens Billiam (een dertien-in-een-dozijn Take That-kloon), Luigi Masi (een ongeïnspireerde Justin Timberlake-wannabe) en het vrolijk rondstuiterende meidengroepje The Saturdays (wat nog wel aardig te pruimen is). Aanvankelijk was ons ook nog het aanstormend zeventienjarig Aussie-talent Gabriella Cilmi beloofd (let op mijn woorden: die gaat groot worden), maar helaas blijkt dat nieuwtje niet op waarheid gestoeld te zijn geweest. Als de zaallichten voor de hoofdact eindelijk doven, gaat dit gepaard met een oorverdovend gegil en gejoel. Het doek valt en het publiek doet er nog een schepje bovenop. De Girls hangen als een soort superheldinnen in spandex met wapperende capes boven het immense podium. Langzaam dalen ze neer. Achter hen staan drie enorme videoschermen waarop de populairste Girl Cheryl Cole (regelmatig winnares van allerlei polls in diverse Britse magazines) verschijnt en het vocoder-intro van “Sexy! No No No” inzet. Daarna barst met knallend vuurwerk het feest los.

Wat volgt is een show die in niets onder doet voor wat bijvoorbeeld een Madonna of een Kylie hun publiek voorschotelt. Met het verschil dat hier een stel prachtmeiden op het podium staan waarbij de jaartjes nog niet zijn gaan tellen. (Want zeg nu eerlijk: die bejaardenporno op de hoes van Hard Candy kan toch echt niet meer?) Door de weinig verhullende kleding, suggestieve dansroutines met halfnaakte dansers en ondeugende teksten van de dames (“Don't need relationships / so swing baby / swing baby”) roept de show herinneringen op aan Madge's Erotica-periode. Je vraagt jezelf bijna af of het allemaal wel zo geschikt is voor de kleinste aanwezige oogjes en oortjes. Net zoals je al kijkend naar de uitzinnige menigte jezelf gaat afvragen waarom dit gezelschap in Nederland zelfs door hun platenmaatschappij genegeerd wordt. Is het soms te Brits? Lijkt me sterk. Het heeft absoluut internationale allure en het spreekt een zeer breed publiek aan. Naast me staat een groep jongens van ergens achter in de twintig al vanaf de eerste tonen onvermoeibaar op hun stoelen te dansen en mee te zingen. Het werkt aanstekelijk. Als een olievlek verspreidt het ongeremde enthousiasme zich over de menigte. Ook ik geef mezelf er aan over. Ik krijg een gemoedelijke arm om me heen geslagen, terwijl we gezamenlijk “Biology” (volgens The Guardian 'the best pop single of the last decade') woord voor woord mee staan te blèren. Tijdens de spetterende uitsmijter “Something Kinda Ooh”, waarbij de Girls in felgekleurde lycra gympakjes op het ronddraaiende podium onder een glitterende confettiregen nog een keer alles geven, is het tot aan de achterste rijen van het hoogste balkon feesten geblazen.
Is er dan helemaal niets op deze show aan te merken? (Buiten het feit dat er van mij nog wel een extra toegift vanaf had gemogen.) Jawel hoor. De cover van “Walk This Way” is nooit een favoriet van me geweest en verwordt live al helemaal tot een onduidelijke geluidsbrij. En hoewel de loopbrug naar een podium midden in de arena een aardige touch is, dreigt het daar gebrachte 'rustige blokje' een beetje de vaart uit de show te halen. Daar tegenover staat dat de keuze om Salt-n-Pepa's “Push It” te coveren een schot in de roos is. Ach, nu ik dan toch weer het pad der lof bewandel: het valt me op dat het voormalige buitenbeentje Nicola Roberts (volgens sommigen de 'only ugly Girl', maar da's onzin) toch echt over de mooiste stem beschikt. Helemaal nu ze een stuk zelfverzekerder is. Hoe ik dat van haar zelfverzekerdheid weet? Ik las het in een van de Britse tabloids die regelmatig vol staan met de laatste roddels en aanverwante onzin over de Girls. Zo is het slippertje van Cheryl's eega, voetballer Ashley Cole, uitgebreid uitgemeten in die roddelpers. Met als gevolg dat iedereen donders goed weet waar Cheryl het over heeft op het moment dat ze tijdens “Control Of The Knife” even een paar regels uit Kelis' “Trick Me” zingt. 'You might trick me once, but I won't let you trick me twice.'

Toch kan ik mezelf goed voorstellen dat door deze overvloedige aandacht en regelmatige airplay bij de gemiddelde Brit Girls Aloud inmiddels al aardig uit beide neusgaten komt. Ik merk er echter weinig van als ik later die avond met mijn vers gescoorde Girls Aloud-tourshirt nog even de pub van ons hostel (St.Christopher's Inn Greenwich = aanrader!) binnenloop. Ik word een aantal keer aangesproken door jaloerse meiden en jongens die helaas geen kaartje meer konden bemachtigen. Een Noord-Ier wijst met trots de uit zijn land afkomstige Nadine aan. Het meest opvallend is echter de jongen die zijn eigen shirt en nog wat extra ponden aanbiedt in ruil voor mijn T-shirt. Hij was er wel bij geweest maar was er niet aan toe gekomen eentje te kopen. Als ik hem uitleg dat ik vanuit Nederland ben overgekomen, ben ik zijn held. Hij vraagt me hoe populair de Girls in ons land zijn. Mijn antwoord verbaast hem. Hoofdschuddend klopt hij me op de schouder. 'They don't know what they're missing! You tell them!'
Naschrift: De show van 17 mei in The O2 te Londen die ik heb bijgewoond zal later dit jaar op dvd verschijnen. Tenminste… in Groot-Brittannië in ieder geval wel.