XV is het nieuwe album van King’s X. (De telling klopt overigens alleen als je het live-album en de verzamelaar meetelt.) Weer met Michael Wagener achter de knoppen, dus dat belooft wat. En toch, inmiddels heb ik het album heel wat keren beluisterd en begint het eindelijk langzaam aan een beetje te leven, maar mijn eerste indruk was dat het een wel erg tam album is. De heren hebben, anders dan voorheen, de songs uitgebreid gerepeteerd en bijgeschaafd voor ze de studio indoken. Wanneer je ziet dat uitgerekend de track “Go Tell Somebody” er direct uitspringt en je leest dat dat er nu net een is die in de studio is ontstaan, dan bekruipt je het gevoel dat de nieuwe werkwijze niet bepaald de gewenste uitwerking heeft gehad. Is het allemaal zo futloos dan? Nou, ergens halverwege de cd wordt het wel een stuk beter – lees: heaviër – en komen met het voornoemde “Go Tell Somebody” en “I Don’t Know” de zo karakteristieke King’s X-tracks alsnog voorbij. Ook de afsluiter, de slow blues “No Lies” mag er zijn. Maar dan heb je toch ook al een stel songs uitgezeten die best aardig zijn, maar King’s X eerlijk gezegd onwaardig. “Julie” (gezongen door Ty Tabor) doet zelfs aan Crowded House denken. Nu kan ik Crowded House best waarderen, maar bij King’s X verwacht ik toch meer pit en meer muzikaal avontuur. Ik vind Ogre Tones een van hun beste albums en ben dus bepaald niet van de school die het vroeger allemaal beter vond. Als XV wat eerder op gang zou komen was dit best een prima album geweest. Nu is het een album dat de nodige gewenning vergt en zelfs dan nog niet echt overtuigt. Jammer.
mij=Inside Out / CNR