Ook opgegroeid – net als uw recensent – met geweldige films als Pretty in Pink, Weird Science (ok, niet geweldig, maar wel erg leuk), Sixteen Candles en vooral The Breakfast Club? Allemaal van de hand van John Hughes, de regisseur die ons later nog ging ‘verblijden’ met Home Alone. Het is hem vergeven want die jaren 80 films van hem zitten vol met teen angst, ontluikende liefdes, geluk, melancholie en eigenlijk ook wel hoop. M83-voorman Anthony Gonzales is ook een grote fan van John Hughes en de rest van de jaren 80, want de nieuweling Saturdays = Youth is één grote ode aan die periode en de bijbehorende films. Zie de hoes bijvoorbeeld, maar luister vooral naar heerlijke popjuweeltjes als ‘Kim & Jessie’ en ‘Graveyard Girl’ die nog maar eighties klinken dan vele bands die daadwerkelijk toen bestonden. Het instrumentale ‘Couleurs’ klinkt dan weer als een mengeling van Depeche Mode en Superpitcher, terwijl het fenomenale ‘Skin of the Night’ invloeden van Boards of Canada en My Bloody Valentine (die ‘out of tune’ waaierende synths!) meeneemt op reis naar het perfecte melancholieke popliedje. Dit peil wordt overigens naar het einde toe niet meer behaald, maar de immens dikke sound en de bedoelde overproductie laten je toch zwelgen in jaren-80-tiener(on)geluk. Niets aan het handje zou je zo zeggen, geweldige plaat en graag nog meer van dit. Maar toch niet dus. Het nogal aardse Saturdays = Youth kan namelijk geen moment tippen aan het tegelijkertijd tijd futuristisch en nostalgisch klinkende meesterwerk Before the Dawn Heals Us van enkele jaren geleden; een klassieker waar progrock, krautrock, shoegaze en pop samen door de ruimte suizden, op weg naar het eeuwige zijn. En omdat je weet dat M83 dus beter kan dan op Saturdays = Youth, blijf je na een heel fijne plaat toch met een lichte kater achter. Raar maar waar.
mij=Mute / EMI