“Wat krijgen we nu weer, ga je hippe muziek draaien? Dit hoorde ik vanmorgen nog op de radio!” Ik krijg een sneer van mijn kamergenoot op het werk vlak nadat het intro van “Love Song“, de hitsingle van Sara Bareilles door ons hok schalt. Veel hippe muziek komt er inderdaad niet voorbij op onze kamer, maar dit is natuurlijk ook gewoon een heel leuk luchtig liedje. Helaas kan ik dat niet zeggen van alle liedjes van Little Voice, Bareilles tweede cd en haar debuut bij Sony. Ondanks dat ze ontegenzeggelijk de juiste invloeden heeft en ze met naam en toenaam noemt in haar zelfgeschreven bio, haalt ze maar af en toe het niveau van een Norah Jones of Fiona Apple. Laat staan dat van de door haar bewonderde Elton John of Ben Folds. Dat is jammer, want Bareilles heeft wel een fijne stem. Misschien is het wel doordat ze te lang geschaafd heeft aan haar liedjes dat ze her en der hun fonkel verloren hebben. Ik hoor in een liedje als “Vegas” absoluut een beter liedje dan zoals het nu op cd beland is. De pit is er uit verdwenen en dat is jammer. Helaas geldt dat voor meer liedjes op Little Voice. Raar genoeg gaat dat lang doorakkeren aan een liedje soms ook wel goed. In het Maroon 5-achtige “Come Round Soon” is het resultaat namelijk wel weer oké en voor het uptempo “Fairytale” geldt hetzelfde. Maar je moet wel zoeken naar de pareltjes tussen de twaalf tracks en dat verwacht je eigenlijk niet als je eerste kennismaking zo’n lekker liedje is als “Love Song”.
mij=Epic / Sony
Ben via Marc Broussard deze dame op youtube tegengekomen. Mijn eerste encounter met mevrouw Bareilles was dan ook geen vervelende:
http://www.youtube.com/watch?v=lwwwxjXE1H8
Het album valt daarna inderdaad wat tegen. Many the miles blijft wat mij betreft boven de rest uitsteken, maar verder is er geen échte glooiing in het polycarbonaat te ontdekken.