Sarah McLachlan – Rarities, B-Sides and Other Stuff, Volume 2

De fans van Sarah McLachlan zitten al een tijdje ongeduldig te wachten op nieuw werk van deze bijzondere Canadese zangeres. Haar laatste echte album, het succesvolle Afterglow, is bijna een half decennium oud. Sindsdien worden haar fans zoet gehouden met live- (Afterglow: Live, Mirrorball, the Complete Concert), remix- (Bloom: Remix Album), kerst-cd’s (Wintersong) en verscheen zelfs een iTunes-album. Wat ontbreekt er nog in dit rijtje? Juist ja, een restjes-cd en die is met Rarities, B-Sides and Other Stuff, Volume 2 (Volume 1 verscheen al in 1996)nu dus ook. Helaas is het vooral een verzameling van liedjes die al eerder op andere (verzamel-)albums verschenen zijn en zijn ze ook nogal wisselend van kwaliteit. Het zoete “Ordinary Miracle” en de fraaie interpretatie van “Black Bird” geven nog wel goede hoop dat het een mooi evenwichtige verzamelaar is die je voorgeschoteld gaat krijgen. Maar dan komt “Time After Time”, dat Sarah opnieuw opnam met Cyndi Lauper. Echt, zelden zo’n stuitend slechte samenwerking gehoord. Lauper probeert breekbaar te klinken, maar giert telkens zo hard uit de bocht, dat zelfs de goddelijke stem van McLachlan niet als vangrail kan dienen. Ik zat de eerste twee keer tenenkrommend te luisteren, de derde en volgende keren heb ik ’em gewoon niet geluisterd. Het is niet de enige dissonant op deze verzamelaar. Ook de samenwerking met DMC in “Just Like Me” is waardeloos en ergens bij het mixen van “Homeless” dat ze samen met Ladysmith Black Mambazo opnam heeft iemand het leuk gevonden haar deel te maken van het koor. Dat is niet de plaats voor haar, vind ik. Dan hoor ik liever McLachlan’s wonderschone interpretatie van “Prayer of Saint Francis” of -inderdaad, dat is het Kermit de Kikker-nummer, “The Rainbow Connection”. Al met al is Rarities, B-Sides and Other Stuff, Volume 2 een beetje een halfgeslaagd zoethoudertje.

mij=Sony