Ik heb medelijden met de programmeur van dit Brusselse duo. Als Jean-François Brohée al die glitches manueel in de audio heeft zitten knippen en plakken heeft ie nu waarschijnlijk een zware vorm van rsi. Hij zal er wel nerdy computerprogramma’s voor gebruikt hebben, die de boel automatiseren. Tangtype maakt kapotte muziek met een hoofdletter k. Die k kan trouwens ook wel voor kunst staan. Intellectueel verantwoord is ‘t zeker, dit stekelige snarenbed waarover zangeres Julie Cambier st-t-t-t-tottert. Ik werd er behoorlijk kriegel van. Anderzijds, hoe vaak hoor je een zangeres over Autechre-achtige geluidssculpturen zingen. In “Qudra” gebeurt het. Vocalen zijn wat gangbaarder bij de beroemde shoegaze-glitcher Fennesz. Tangtype heeft zonder meer naar de meester geluisterd, zo is na te gaan in bijvoorbeeld “Don’t Feed Blue”, dat zowaar aangenaam en mysterieus hapert. Niet alle haperingen waren overigens opzet, bemerkte ik toen mijn skippende cd-speler aan het derde rondje van een halve minuut begon. Het intro van “Unwinking Transmission” is dan weer waanzinnig irritant, met extreme piepjes die je hond waarschijnlijk van ‘t dak doen laten springen. Het slot van de plaat is op zijn zachtst gezegd bizar. “La Reine Du Sandwich” bevat een magnifieke baslijn, maar wordt dan veel te snel de nek omgedraaid voor ‘n, toegegeven, fascinerende geluidsopname in een lokaal restaurant. Was een gepast vervreemdend einde van de plaat geweest. Helaas volgt nog “Conorries En Pagaille”, waarvoor het duo klaarblijkelijk wat kleuters heeft uitgenodigd, die zich uitleven op duimpiano en percussie. Kedeng Pling!
mij=Humpty Dumpty / Cod&s